Heian Palace, Kioto

Pałac Heian był pierwotnym pałacem cesarskim w Heian-kyō, stolicy Japonii, w latach 794-1227. Pałac, który służył jako rezydencja cesarska i centrum administracyjne przez większą część okresu Heian, został usytuowany w północno-środkowej części miasta, zgodnie z chińskimi wzorcami używanymi do projektowania stolicy.

Pałac składał się z dużego prostokątnego, otoczonego murem ogrodzenia, w którym znajdowało się kilka budynków ceremonialnych i administracyjnych, w tym ministerstwa. Wewnątrz tego ogrodzenia znajdował się oddzielnie otoczony murem kompleks mieszkalny cesarza, czyli Pałac Wewnętrzny. Oprócz pomieszczeń mieszkalnych cesarza w Pałacu Wewnętrznym znajdowały się rezydencje cesarskich małżonek, a także pewne budynki oficjalne i ceremonialne, ściśle związane z osobą cesarza.

Pierwotną rolą pałacu była manifestacja scentralizowanego modelu rządowego przejętego przez Japonię z Chin w VII wieku - Daijō-kan i jego ośmiu ministerstw. Pałac został zaprojektowany tak, aby zapewnić odpowiednie otoczenie dla rezydencji cesarza, prowadzenia wielkich spraw państwowych i towarzyszących im ceremonii. Podczas gdy funkcja mieszkalna pałacu trwała do XII wieku, obiekty zbudowane z myślą o wielkich uroczystościach państwowych zaczęły popadać w ruinę w IX wieku. Spowodowane to było zarówno porzuceniem kilku ustawowych ceremonii i procedur, jak i przeniesieniem kilku pozostałych ceremonii do mniejszej przestrzeni Pałacu Wewnętrznego.

Od połowy okresu Heian pałac ucierpiał w kilku pożarach i innych katastrofach. Podczas rekonstrukcji cesarze i niektórzy urzędnicy rezydowali poza pałacem. To, wraz z ogólną utratą władzy politycznej przez dwór, przyczyniło się do dalszego zmniejszenia znaczenia pałacu jako centrum administracyjnego. W końcu w 1227 r. pałac spłonął i nigdy nie został odbudowany. Teren został zabudowany tak, że nie pozostał po nim prawie żaden ślad. Wiedza o pałacu opiera się więc na współczesnych źródłach literackich, zachowanych schematach i malowidłach oraz ograniczonych wykopaliskach prowadzonych głównie od końca lat 70. XX wieku.