Taizō-in, Kioto

Taizō-in to najstarsza świątynia buddyjska Myōshin-ji Rinzai Zen, położona w północno-zachodniej części Kioto w Japonii. Została założona przez kapłana zen Muinsoina w 1404 roku. Pierwotne budynki świątyni zostały spalone podczas wojny Ōnin, a następnie odbudowane.

Taizō-in jest znane z dwóch ogrodów. Główny ogród, Motonobu-no-niwa, to tradycyjny japoński ogród suchego krajobrazu, w którym znajduje się kilka kanciastych skał sugerujących klify wyspy Hōrai, z mniejszymi kamieniami sugerującymi strumień. Rośliny są w większości wiecznie zielone, w tym kamelie, sosny i japońskie sosny parasolowate. Zajmują powierzchnię 50 tsubo i zostały zaprojektowane tak, aby zintegrować zapożyczenie scenerii z widokiem na wzgórze Narabigaoka w oddali. Uważa się, że jest to ostatnie dzieło malarza z okresu Muromachi, Kanō Motonobu, które odtwarza jeden z jego obrazów w trzech wymiarach.

W latach 1963-1966 Kinsaku Nakane zaprojektował nowy ogród z oczkiem wodnym, czyli yoko-en. Nowy ogród jest na tyle duży, że zwiedzający mogą w nim spacerować. Znajdują się w nim azalie i strumień, który spływa kaskadami wzdłuż głównej osi, bezpośrednio w kierunku głównego stanowiska widokowego. Strumień opływa skały, stopniowo się rozszerza, aż wpada do basenu przed widzem.

W Taizō-in znajduje się jeden z najstarszych japońskich obrazów malowanych tuszem, Łapanie suma za pomocą tykwy, ok. 1413 r. autorstwa Josetsu, który jest Narodowym Skarbem Japonii. Uznawany jest za punkt zwrotny w malarstwie Muromachi i przedstawia koan zen.