Cape Breton Highlands, Park Narodowy Cape Breton Highlands

Wyżyna Cape Breton, potocznie zwana Highlands, odnosi się do wyżyny lub płaskowyżu górskiego położonego w północnej części Wyspy Cape Breton w kanadyjskiej prowincji Nowa Szkocja.

Uważany za przedłużenie łańcucha górskiego Appalachów, region Highlands obejmuje północne części hrabstw Inverness i Victoria.

Wyżynę otaczają wody: od wschodu Ocean Atlantycki, od północy i wschodu Cieśnina Cabota, od północy i zachodu Zatoka Świętego Wawrzyńca, a od południa Jezioro Bras d'Or. Wysokość nad poziomem morza wynosi średnio 350 metrów na obrzeżach płaskowyżu i wznosi się na ponad 500 metrów w centrum, w tym na najwyższym punkcie wysokości w prowincji - White Hill.

Płaskowyż składa się z licznych szerokich, łagodnie pofałdowanych wzgórz poprzecinanych głębokimi dolinami i kanionami rzek o stromych ścianach. Południowe i zachodnie krawędzie płaskowyżu przechodzą w szerokie doliny o glebach powstałych w wyniku zlodowacenia, dzięki czemu Cape Breton posiada jedne z najlepszych terenów rolniczych. Większość wewnętrznej i południowej części płaskowyżu pokrywają wilgotne, chłodne lasy liściaste, które zapewniają spektakularne kolory podczas jesiennego listowia. Na południowych zboczach o wysokości powyżej 300 metrów rośnie zazwyczaj tylko jodła balsamiczna, co jest wynikiem krótkiego okresu wegetacyjnego i surowego klimatu zimowego. Północne i zachodnie krawędzie płaskowyżu, zwłaszcza na dużych wysokościach, przypominają arktyczną tundrę.

Zachodnie wybrzeże Wysoczyzny styka się ze stromymi klifami Zatoki Świętego Wawrzyńca, podczas gdy wschodnie wybrzeże graniczy z Oceanem Atlantyckim z łagodnie nachyloną równiną przybrzeżną, niskimi cyplami i kilkoma plażami.

W 1936 roku rząd federalny utworzył Park Narodowy Cape Breton Highlands, obejmujący 950 km² północnej części wyżyny. Autostrada widokowa Cabot Trail okrąża również wybrzeże płaskowyżu. W przybrzeżnych obszarach hrabstw Inverness i Victoria, położonych wzdłuż płaskowyżu, mieszka kilkadziesiąt małych społeczności związanych z rybołówstwem i turystyką, natomiast we wnętrzu płaskowyżu nie ma dróg publicznych i jest bardzo mało ludzi, co czyni go jednym z największych obszarów dzikiej przyrody w Nowej Szkocji.

Wreck Cove Hydroelectric System to największa elektrownia wodna w Nowej Szkocji o mocy 215,8 MW. Wybudowana w latach 1975-1978, na południe od Parku Narodowego Cape Breton Highlands, Wreck Cove zbiera wodę z 216 km2 płaskowyżu Cape Breton Highlands i wytwarza odnawialną energię elektryczną.