Grosse Isle, Montmagny

Grosse Isle to wyspa położona na rzece Świętego Wawrzyńca w prowincji Quebec w Kanadzie. Jest jedną z wysp 21-wyspowego archipelagu Isle-aux-Grues. Stanowi część gminy Saint-Antoine-de-l'Isle-aux-Grues, położonej w regionie Chaudière-Appalaches tej prowincji.

Znana również jako Grosse Isle i Irish Memorial National Historic Site, wyspa była miejscem, gdzie znajdował się skład imigracyjny, w którym przebywali głównie irlandzcy imigranci przybywający do Kanady, aby uciec przed Wielkim Głodem w latach 1845-1849. W 1832 r. rząd Dolnej Kanady utworzył ten skład w celu opanowania wcześniejszej epidemii cholery, którą uważano za spowodowaną dużym napływem europejskich imigrantów, a stacja została ponownie otwarta w połowie XIX w. aby przyjąć irlandzkich imigrantów, którzy zachorowali na tyfus podczas podróży. W latach 1832-1848 tysiące Irlandczyków zostało poddanych kwarantannie na Grosse Isle.

Uważa się, że na wyspie zmarło ponad 3 000 Irlandczyków, a na tamtejszym cmentarzu spoczywa obecnie ponad 5 000 osób; wielu z nich zmarło w drodze. Większość zmarłych na wyspie została zarażona tyfusem, co było wynikiem złych warunków sanitarnych panujących tam w 1847 roku. Grosse Isle jest największym poza Irlandią miejscem pochówku uchodźców z czasów Wielkiego Głodu. Po Konfederacji Kanadyjskiej w 1867 r. budynki i wyposażenie zostały zmodernizowane tak, aby spełniały standardy polityki imigracyjnej nowego rządu kanadyjskiego.

Grosse Isle jest czasami nazywana kanadyjską Ellis Island, co łączy ją z placówką imigracyjną Pier 21 w Halifax, Nowa Szkocja. Szacuje się, że w sumie, od otwarcia w 1832 r. do zamknięcia w 1932 r. prawie 500 000 irlandzkich imigrantów przeszło przez Grosse Isle w drodze do Kanady.