Bernikla obrożna

Bernikla, znana również jako gęś brent, to niewielka gęś z rodzaju Branta. Posiada trzy podgatunki, które zimują wzdłuż umiarkowanych wybrzeży morskich i rozmnażają się na wysokiej arktycznej tundrze. Interesującym faktem jest, że system Brent, główne pole naftowe, zawdzięcza swoją nazwę właśnie temu gatunkowi.

Charakterystyczne cechy bernikli to jej małe rozmiary, krótki dziób i unikalne ubarwienie. Trzy podgatunki to bernikla ciemnobrzucha, bernikla jasnobrzucha i bernikla czarnobrzucha, które różnią się wyglądem i preferencjami siedliskowymi:

- Bernikla ciemnobrzucha: Rozmnaża się w zachodniej Syberii i zimuje w zachodniej Europie.

- Bernikla jasnobrzucha: Rozmnaża się w regionach arktycznych i zimuje w takich miejscach jak Dania, Anglia, Irlandia i Stany Zjednoczone.

- Bernikla czarnobrzucha: Rozmnaża się w Kanadzie, na Alasce i w Syberii, a zimę spędza na zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej.

Mówi się także o czwartym typie, zwanym berniklą szarą lub pośrednią, występującym w centralnej Arktyce Kanady. Ta grupa wykazuje cechy pośrednie między berniklą czarnobrzuchą a jasnobrzuchą.

Bernikle zazwyczaj zamieszkują obszary przybrzeżne, estuaria oraz nisko położoną mokrą tundrę, gdzie się rozmnażają i żerują. Ich dieta obejmuje wodorosty, sałatę morską, trawy i zboża. Z biegiem czasu dostosowały swoje nawyki żywieniowe do zmian w dostępności pokarmu i presji populacyjnej.

Nazwa "Branta" pochodzi ze staronordyjskiego słowa oznaczającego "spaloną (czarną) gęś". Średniowieczna łacińska nazwa "bernicla" oznacza pąklę, co doprowadziło do starego mitu łączącego berniklę z tzw. gęsią pąklową (skorupiakiem). Mit ten przetrwał przez wieki i wywarł różnorodne kulturowe wpływy.