Dzięcioł różowoszyi

Północny dzięcioł, znany również jako dzięcioł zwyczajny, to ptak średniej wielkości z rodziny dzięciołowatych. Można go spotkać w całej Ameryce Północnej, niektórych częściach Ameryki Środkowej, na Kubie i na Kajmanach. Jedną z najciekawszych cech tych ptaków jest ich zachowanie migracyjne. Mają one ponad 100 powszechnie używanych nazw, z których wiele jest inspirowanych ich charakterystycznymi odgłosami.

Pod względem taksonomicznym, północny dzięcioł został po raz pierwszy opisany przez Marka Catesby'ego w XVIII wieku. Należy do rodzaju Colaptes, a istnieje kilka uznanych podgatunków. Kiedyś północne i czerwonoskrzydłe dzięcioły były uważane za odrębne gatunki, ale obecnie są klasyfikowane jako jeden gatunek, ponieważ krzyżują się ze sobą.

Jeśli chodzi o wygląd, północne dzięcioły mają brązowe pióra z czarnymi pręgami, charakterystyczną czarną plamę na górnej części piersi, a samce posiadają wąsowatą pręgę. Ich odgłosy są niezwykle charakterystyczne, często opisywane jako długotrwały śmiech. W kwestii diety, te ptaki głównie jedzą owady, zwłaszcza mrówki, ale także lubią owoce, jagody i nasiona.

Północne dzięcioły są znane z charakterystycznego falującego wzoru lotu oraz bębnienia w obiekty, co służy komunikacji i obronie terytorium. Preferują otwarte siedliska w pobliżu drzew i zazwyczaj gniazdują w dziuplach drzew. Ich zasięg lęgowy obejmuje Amerykę Północną, a są gniazdownikami dziuplowymi.

Dieta północnych dzięciołów jest dość zróżnicowana, obejmując owady, owoce, jagody i nasiona. Wykorzystują nawet kwas mrówkowy z mrówek do pielęgnacji piór. Do ciekawych zachowań należą "mrówkowanie" i rozbijanie kolonii mrówek w celu pożywienia. Północne dzięcioły zazwyczaj żyją około 8-9 lat, przy czym samce i samice mają podobne wskaźniki przeżycia.

W sezonie lęgowym budują gniazda w drzewach i zazwyczaj składają sześć do ośmiu jaj. Oba rodzice dzielą obowiązki związane z inkubacją i karmieniem młodych. Populacje północne migrują na południe na zimę.