Northern long-eared bat

Północny nocek długouchy, czyli Myotis septentrionalis, to uroczy mały nietoperz pochodzący z Ameryki Północnej. Wyróżnia się spośród innych przedstawicieli swojego rodzaju wyjątkowo długimi uszami. Te nietoperze są dość małe, mierzą zaledwie od 7,5 do 9,4 cm długości i mają rozpiętość skrzydeł od 23 do 25 cm. Zazwyczaj można je znaleźć w północnych Stanach Zjednoczonych i południowej Kanadzie, zwłaszcza w zalesionych obszarach, takich jak lasy borealne, gdzie preferują letnie schronienia w liściastych drzewach.

Wiosną i latem północne nocki długouche spędzają dni odpoczywając w drzewach lub w budowlach stworzonych przez człowieka, często tworząc kolonie macierzyńskie, które mogą liczyć do sześćdziesięciu osobników. Gdy nadchodzi jesień, migrują do jaskiń, aby hibernować, zazwyczaj wychodząc z nich między marcem a majem. Te nietoperze mają unikalny echolokacyjny dźwięk, który pomaga im nawigować i polować w zagęszczonych środowiskach. Głównie żywią się owadami, takimi jak ćmy, chrząszcze i muchy, które zręcznie zbierają z powierzchni.

Niestety, północny nocek długouchy stoi w obliczu poważnych zagrożeń ze strony syndromu białego nosa, choroby, która spowodowała dramatyczny spadek ich populacji w niektórych rejonach. Z tego powodu Amerykańska Służba Ryb i Dzikiej Przyrody (United States Fish and Wildlife Service) wpisała ten gatunek na listę zagrożonych zgodnie z ustawą o zagrożonych gatunkach (Endangered Species Act). Aby chronić te nietoperze, wprowadzono działania ochronne, takie jak zamknięcie niektórych siedlisk, jak np. tunele Elroy-Sparta Bike Trail w Wisconsin, podczas ich sezonu hibernacyjnego.

Te nietoperze odgrywają kluczową rolę w swoich ekosystemach zarówno jako drapieżniki owadów, jak i zapylacze. Ich populacja jest jednak zagrożona, więc konieczne jest podjęcie działań ochronnych, aby zapewnić im dalsze przetrwanie.