Nurzyk zwyczajny

Nurzyk zwyczajny, często nazywany nurzykiem cienkodziobym w Ameryce Północnej, to duży ptak morski, który występuje na szerokim obszarze wód niskiej Arktyki i borealnych regionów północnego Atlantyku i północnego Pacyfiku. Te ptaki spędzają większość swojego życia na morzu, a na ląd przybywają tylko w celu gniazdowania na skalistych klifach lub wyspach.

Nurzyki są imponującymi nurkami, zdolnymi do zanurzania się na głębokość 30-60 metrów, a nawet do 180 metrów. Gniazdują w zagęszczonych koloniach, składając jedno jajo bezpośrednio na nagich skalnych półkach, bez budowania gniazda. Po około 30 dniach inkubacji pisklę się wykluwa, a około 20 dni później skacze z półki do morza, gdzie od razu zaczyna nurkować i pływać.

Samce i samice nurzyków tracą zdolność do latania na 1-2 miesiące po sezonie lęgowym. Taksonomicznie należą do rodzaju Uria i są spokrewnione z innymi alkami, takimi jak alk brunatny i alka mała. Są łatwo rozpoznawalne dzięki swojemu czarno-białemu upierzeniu i spiczastym dziobom. Jako doskonali nurkowie, nurzyki zwyczajne polują na małe ryby i inne morskie stworzenia pod wodą.

Pomimo dużej populacji, szacowanej na około 7,3 miliona par lęgowych, nurzyki zwyczajne stają w obliczu kilku zagrożeń. Wyciek ropy, zanieczyszczenia i polowania stanowią znaczące ryzyko, podobnie jak zakłócenia spowodowane działalnością rekreacyjną, taką jak wspinaczka skalna i obserwacja ptaków. Zauważalne są również znaczące masowe zgony w niektórych obszarach, co podkreśla potrzebę działań na rzecz ochrony.

W niektórych regionach nurzyki zwyczajne i ich jaja były zbierane na żywność. Ptaki te są znane ze swojego ciemnego, oleistego mięsa, co wynika z ich diety opartej na rybach. Ich unikalne zachowania, szczególnie związane z zalotami, gniazdowaniem, wychowaniem piskląt i komunikacją, czynią je fascynującym obiektem badań dla naukowców i działaczy na rzecz ochrony przyrody.