Tchórz czarnołapy

Czarnonoga fretka, znana również jako tchórz amerykański lub łowca piesków preriowych, jest fascynującym gatunkiem pochodzącym z centralnej części Ameryki Północnej. W 1979 roku uważano, że gatunek ten wyginął, jednak w 1981 roku odkryto jego obecność ponownie w miejscowości Meeteetse w stanie Wyoming. Dzięki dedykowanemu programowi hodowli w niewoli prowadzonemu przez Służbę Ryb i Dzikiej Przyrody Stanów Zjednoczonych, czarnonogie fretki zostały z powodzeniem wprowadzone ponownie na wolność w latach 1991-2009. Obecnie ponad 1,000 dorosłych, dziko urodzonych fretek żyje w 18 różnych populacjach w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Meksyku.

Te nocne i samotne zwierzęta żywią się głównie pieskami preriowymi, które stanowią około 91% ich diety. Czarnonogie fretki doświadczyły znacznego spadku populacji, ale dzięki intensywnym wysiłkom hodowlanym i reintrodukcyjnym udało się im odbudować liczebność. Jednakże, badania genetyczne wykazują, że ten wąski gardło populacyjne pozostawiło trwały ślad na ich biologii.

Czarnonoga fretka, sięgająca czasów środkowego plejstocenu, jest blisko spokrewniona z europejskimi i stepowymi tchórzami. Są mniej więcej wielkości norki, charakteryzują się ciemnymi kończynami, jasnym futrem i charakterystycznym czarnym zakończeniem ogona.

Czarnonogie fretki są terytorialne i polują nocą, często wykorzystując nory piesków preriowych do rozmnażania się. Sezon godowy przypada na luty i marzec, a samice zazwyczaj zajmują mniejsze terytoria niż samce. Młode rodzą się w maju i czerwcu, osiągając dojrzałość w ciągu roku.

Ich dieta głównie składa się z piesków preriowych, choć może się różnić w zależności od położenia geograficznego. Niestety, utrata siedlisk, choroby wprowadzone przez ludzi oraz pośrednie zatrucia stanowią znaczące zagrożenia dla ich przetrwania. Wysiłki na rzecz ochrony koncentrują się na programach hodowli w niewoli i reintrodukcji, które z powodzeniem ustanowiły populacje w różnych stanach i krajach.

Historycznie, zasięg czarnonogiej fretki rozciągał się od południowej Alberty po Teksas. Zniszczenie siedlisk i choroby spowodowały jednak dramatyczny spadek ich liczby. Inicjatywy ochronne czasami kolidowały z interesami hodowców bydła i ranczerów, szczególnie w zakresie zarządzania populacją piesków preriowych.