Uszatka błotna

Sowa błotna to fascynujący ptak należący do rodzaju Asio. Jej nazwa pochodzi od pęczków piór na głowie, które przypominają uszy, choć te "uszy" nie zawsze są widoczne i pojawiają się głównie, gdy sowa przybiera postawę obronną. Można ją znaleźć na otwartych przestrzeniach i łąkach, gdzie doskonale się kamufluje dzięki swojemu cętkowanemu, płowemu do brązowego upierzeniu. Charakteryzuje się dużymi, wyrazistymi oczami i krótkim, mocnym, zakrzywionym czarnym dziobem. Jej lot jest charakterystycznie nieregularny, z nierównymi uderzeniami skrzydeł, a rozpiętość skrzydeł wynosi od 85 do 110 cm.

Sowę błotną można odróżnić od jej bliskiej krewnej, uszatki, przyglądając się różnicom w kolorze oczu, wzorach piór i preferowanych siedliskach.

Istnieje dziesięć uznanych podgatunków sowy błotnej, z możliwym jedenastym. Te sowy występują prawie wszędzie, z wyjątkiem Antarktydy i Australii. Gniazdują w różnych regionach i często migrują na południe zimą.

Sowy błotne mają unikalne zachowania, zwłaszcza jeśli chodzi o gniazdowanie i żywienie. Gniazdują na ziemi, składają lęgi jaj i głównie polują na gryzonie. Jednak nie odmówią także małych ssaków, ptaków i owadów. Po jedzeniu produkują wypluwki składające się z niestrawionych części ofiar, dzięki wysokiej kwasowości ich żołądka.

Ich odgłosy są również dość charakterystyczne, często przypominające chrypliwe szczekanie. W sezonie lęgowym mają specyficzne wokalizacje.

Status ochronny sowy błotnej jest zróżnicowany. W niektórych regionach ich populacje maleją, a nawet są wymienione jako zagrożone w miejscach takich jak Nowy Meksyk. To budzi obawy dotyczące konieczności ochrony w różnych częściach USA.