Żmija łąkowa

Vipera ursinii, znana także jako żmija łąkowa lub żmija Ursiniego, to jadowity wąż wyróżniający się interesującymi cechami i szerokim zakresem siedlisk. Gatunek ten występuje od południowo-wschodniej Francji aż po Chiny i obejmuje kilka uznanych podgatunków. Nazwa "ursinii" upamiętnia włoskiego przyrodnika Antonio Orsiniego.

Dorosłe osobniki żmii łąkowej zazwyczaj osiągają długość od 40 do 50 cm, przy czym samice są zazwyczaj większe od samców. Charakteryzują się masywnymi ciałami, wąskimi głowami i szorstką skórą.

Zasięg geograficzny żmii łąkowej obejmuje tereny od Francji po Chiny, a także takie kraje jak Włochy, Serbia, Grecja i Rosja. Gatunek ten jest klasyfikowany jako narażony na wyginięcie według Czerwonej Listy IUCN. Jedną z głównych przyczyn zagrożenia jest niszczenie siedlisk, zmiany klimatyczne oraz odławianie do celów handlu zwierzętami domowymi. Ponadto, żmija łąkowa jest wymieniona w Załączniku I CITES i jest objęta ścisłą ochroną na mocy Konwencji Berneńskiej.

Przetrwanie Vipera ursinii jest zagrożone przez działalność człowieka, taką jak wypasanie, rolnictwo i nielegalne odławianie. Klasyfikacja taksonomiczna tego gatunku nadal budzi kontrowersje wśród naukowców; niektórzy z nich wyróżniają nawet sześć różnych podgatunków.