East African cheetah

Gepard wschodnioafrykański przemierza trawiaste równiny i sawanny Afryki Wschodniej, występując w takich krajach jak Tanzania, Kenia, Uganda i Somalia. Szczególnie licznie występuje w ekosystemach Serengeti i Maasai Mara. Chociaż w przeszłości proponowano różne klasyfikacje podgatunków, w 2017 roku wszystkie zostały skonsolidowane jako jeden podgatunek: Acinonyx jubatus jubatus.

Według szacunków z 2007 roku, populacja gepardów wschodnioafrykańskich liczyła od 1960 do 2572 osobników, co sprawia, że jest to druga co do wielkości populacja tych zwierząt po gepardach południowoafrykańskich. Kenia może się pochwalić największą liczbą, z około 800 do 1200 dorosłych osobników według danych z 2015 roku. Niestety, utrata siedlisk doprowadziła do wyginięcia tych wyjątkowych kotów w niektórych krajach, takich jak Rwanda i Burundi.

Gepardy wschodnioafrykańskie mają fascynującą historię ewolucyjną, wykazując różnice genetyczne w porównaniu do gepardów południowoafrykańskich ze względu na rozdział, który nastąpił około 28 000 do 36 000 lat temu. Posiadają charakterystyczną żółtawo-białą sierść pokrytą czarnymi plamami, a czasami obserwuje się także przypadki gepardów melanistycznych.

Te gepardy zamieszkują przede wszystkim zarośla, trawiaste równiny i sawanny, przy czym najliczniejsze populacje można znaleźć w północnej Tanzanii i południowej Kenii. Aby je chronić, realizowane są różne projekty konserwatorskie, takie jak Mara-Meru Cheetah Project i Tanzania Cheetah Conservation Programme.

Pomimo tych wysiłków, gepardy wschodnioafrykańskie stają w obliczu wielu zagrożeń, w tym kłusownictwa, utraty siedlisk i chorób. Są chronione przez międzynarodowe umowy, takie jak CITES i CMS, których celem jest zabezpieczenie ich przyszłości. Gepard wschodnioafrykański jest również istotnym elementem kultury, pojawiając się w licznych książkach i filmach, które podkreślają jego wyjątkowy charakter i piękno.