Warcz masajski

Mangusta Jacksona, fascynujący gatunek mangust, została po raz pierwszy odkryta w 1889 roku przez Fredericka Johna Jacksona, a opisana w 1894 roku przez Oldfielda Thomasa. Należy do rodzaju Bdeogale i jest blisko spokrewniona z mangustą czarnonogą. Ta duża mangusta może osiągnąć ponad 50 cm długości i ważyć od 2 do 3 kg. Wyróżnia się charakterystycznym futrem z czarno-białym, grizejowatym umaszczeniem, żółtawymi odcieniami na szyi oraz puszystym, białym ogonem.

Mangusta Jacksona żywi się głównie gryzoniami i owadami, szczególnie upodobała sobie mrówki legionistki. Jest aktywna głównie w nocy i o zmierzchu, co czyni ją zwierzęciem nocnym i zmierzchowym. Można ją znaleźć w ograniczonych górskich rejonach Kenii, Ugandy i Tanzanii. Niestety, z powodu utraty siedlisk, IUCN sklasyfikowała ją jako gatunek bliski zagrożenia (Near Threatened) w 2008 roku.

Ta mangusta preferuje lasy górskie i strefy bambusowe, gdzie jej gęstość populacji jest dość niska. Jej dieta składa się głównie z gryzoni, owadów i wspomnianych mrówek legionistek. Mangusta Jacksona zazwyczaj prowadzi samotniczy tryb życia, a o jej zwyczajach rozrodczych wiemy bardzo niewiele.

Rozmieszczenie mangusty Jacksona jest ograniczone do określonych obszarów w Kenii, Ugandzie i Tanzanii, gdzie populacje rozwijają się w chronionych rejonach. Jest często uznawana za odrębny gatunek od mangusty czarnonogiej z powodu różnic w budowie czaszki i futra. Co ciekawe, ten gatunek nie został dalej sklasyfikowany na podgatunki.

Działania na rzecz ochrony mangusty Jacksona koncentrują się na ochronie jej siedlisk w różnych parkach narodowych i zachowaniu pobliskich lasów. Uważana za rzadki gatunek, jej populacja maleje z powodu ciągłej destrukcji siedlisk. Ciągła utrata lasów stanowi znaczące zagrożenie dla jej przetrwania.

Chroniąc ich siedliska i zapewniając przetrwanie tych unikalnych stworzeń, możemy pomóc w utrzymaniu delikatnej równowagi ich ekosystemów.