Academia de Historia del Cesar, Valledupar

Historia Valledupar w Kolumbii ma swoje początki w czasach prekolumbijskich, kiedy to plemiona indiańskie osiedlały się i rozwijały w społeczeństwa, a w momencie przybycia Hiszpanów zamieszkiwali je Chimilas, należący do rodziny językowej Chibcha. Potem nastąpił podbój i kolonizacja przez Hiszpanów i innych Europejczyków, którzy oprócz swojej kultury sprowadzili na początku XVI wieku czarnych niewolników z Afryki. Valledupar został założony przez hiszpańskich żołnierzy w pobliżu Eupari, jednej z wiosek narodu Indian Chimila, w 1550 roku. Ludność tubylcza była eksterminowana, dziesiątkowana lub wysiedlana w góry, pod obowiązkiem ewangelizacji. Dolina została zamieniona na tereny hodowli bydła i tereny rolnicze.

Valledupar był jednym z pierwszych regionów w Ameryce, gdzie 4 lutego 1813 r. jego głównie kreolscy mieszkańcy powstali przeciwko hiszpańskiemu reżimowi monarchicznemu. Po uzyskaniu niepodległości region pogrążył się w letargu ze względu na zależność polityczną od Santa Marta, położenie geograficzne i różne wojny, jakie toczyły się w Kolumbii przez całą połowę XIX wieku aż do połowy XX wieku, kiedy to nastąpił bezprecedensowy wzrost gospodarczy dzięki produkcji bawełny, co przyspieszyło wzrost liczby ludności i rozkwit kulturalny obecnego gatunku muzyki vallenato. W tym samym czasie kolumbijski konflikt zbrojny dotknął wielu mieszkańców Valledupar - porwania dla okupu dokonywane przez grupy partyzanckie, należące do najwyższych w Kolumbii, a później działania grup paramilitarnych, w wyniku których tysiące osób poniosło śmierć, zostało rannych i wysiedlonych.