Bogotá savanna, Bogota

Sawanna Bogoty jest sawanną górską, położoną w południowo-zachodniej części Altiplano Cundiboyacense w centrum Kolumbii. Powierzchnia sawanny w Bogocie wynosi 4 251,6 kilometrów kwadratowych, a średnia wysokość nad poziomem morza to 2 650 metrów. Sawanna znajduje się we wschodnich pasmach kolumbijskich Andów.

Sawannę Bogoty przecina z północnego wschodu na południowy zachód rzeka Bogota o długości 375 km, która na południowo-zachodnim krańcu płaskowyżu tworzy wodospad Tequendama. Inne rzeki, takie jak Subachoque, Bojacá, Fucha, Soacha i Tunjuelo, dopływy Bogoty, tworzą mniejsze doliny o bardzo żyznych glebach przeznaczonych pod uprawę rolną i hodowlę bydła.

Przed hiszpańskim podbojem sawanny Bogoty obszar ten zamieszkiwała rdzenna ludność Muisca, która utworzyła luźną konfederację różnych caciques, nazwaną Konfederacją Muisca. Sawanna Bogoty, znana jako Muyquytá, była rządzona przez zipa. Ludzie ci specjalizowali się w rolnictwie, wydobyciu szmaragdów, handlu, a zwłaszcza w wydobyciu soli kamiennej ze skał w Zipaquirá, Nemocón, Tausa i innych miejscach na bogotańskiej sawannie. Wydobywanie soli, które było zajęciem wyłącznie dla kobiet Muisca, dało im nazwę "Solnego Ludu".

W kwietniu 1536 r. grupa około 800 konkwistadorów opuściła względne bezpieczeństwo karaibskiego nadmorskiego miasta Santa Marta, aby rozpocząć mozolną wyprawę w górę rzeki Magdaleny, głównej arterii wodnej Kolumbii. Wśród hiszpańskich kolonizatorów rozeszła się wieść, że głęboko w nieznanych Andach musi istnieć bogaty obszar z zaawansowaną cywilizacją. Opowieści te zrodziły - nie tak bardzo - legendę El Dorado, miasta lub człowieka ze złota. Muisca, wytrawni poszukiwacze złota, odprawiali rytuał nad jeziorem Guatavita, podczas którego nowy zipa pokrywał się złotym pyłem i skakał z tratwy do zimnych wód jeziora o wysokości 3000 metrów na północny wschód od bogotańskiej sawanny.

Po prawie rocznej podróży, podczas której Hiszpanie stracili ponad 80% swoich żołnierzy, konkwistadorzy podążający wzdłuż rzeki Suárez dotarli na sawannę Bogoty w marcu 1537 roku. W momencie przybycia Hiszpanów na sawannę Bogoty władcą był Tisquesusa. Muisca stawiali niewielki opór hiszpańskim przybyszom, a Tisquesusa został pokonany w kwietniu 1537 r. w Funza, w centrum sawanny. Uciekł w kierunku zachodnich wzgórz i zmarł od ran w Facatativá, na południowo-zachodnim skraju sawanny Bogoty. Hiszpański konkwistador Gonzalo Jiménez de Quesada założył 6 sierpnia 1538 roku Nowe Królestwo Granady ze stolicą w Santa Fe de Bogotá. Zapoczątkowało to proces kolonizacji, ewangelizacji i podporządkowania Muisca nowym rządom. Od 65 do 80% ludności tubylczej zginęło z powodu chorób europejskich, takich jak ospa i tyfus. Hiszpanie wprowadzili nowe uprawy, zastępując nimi wiele roślin z Nowego Świata, które uprawiali Muisca.

W okresie od XVI do początku XX wieku sawanna bogotańska była słabo zaludniona i uprzemysłowiona. Wzrost liczby ludności w XX wieku oraz rozwój rolnictwa i urbanizacji poważnie ograniczyły bioróżnorodność i siedliska naturalne sawanny bogotańskiej. Obecnie obszar metropolitalny Bogoty na sawannie Bogoty zamieszkuje ponad dziesięć milionów ludzi. Bogota jest największym miastem na świecie położonym na wysokości powyżej 2500 m n.p.m. Liczne rzeki na sawannie są bardzo zanieczyszczone, a wysiłki na rzecz rozwiązania problemów środowiskowych są prowadzone w XXI wieku.