Tapir górski

Tapir górski, znany również jako tapir andyjski lub tapir wełnisty, jest najmniejszym z czterech rozpoznanych gatunków tapirów. Charakteryzuje się tym, że zamieszkuje tereny poza tropikalnymi lasami deszczowymi. To unikalne stworzenie łatwo rozpoznać po grubej, wełnistej sierści oraz charakterystycznych białych wargach. Dorosłe tapiry górskie zazwyczaj osiągają długość około 1,8 metra i ważą od 136 do 250 kilogramów, przy czym samice są zazwyczaj cięższe od samców. Cechują się długimi, elastycznymi ryjami, małymi ogonami i charakterystycznymi strukturami stóp.

Pod względem reprodukcji, samice tapirów górskich mają 30-dniowy cykl rujowy i rozmnażają się raz na dwa lata. Okres ciąży trwa około 392-393 dni, kończąc się narodzinami jednego cielęcia. Młode tapiry mają brunatną sierść ozdobioną żółtawo-białymi plamami i paskami. Jako roślinożercy, tapiry górskie odgrywają kluczową rolę w rozsiewaniu nasion w swoich ekosystemach.

Tapiry górskie są znane z nieśmiałego i samotniczego trybu życia. Komunikują się za pomocą gwizdów i oznaczają swoimi zapachami terytoria, aby ustalić ich granice. Te zwierzęta są aktywne głównie o świcie i zmierzchu (są krepuskularne), podążając wydeptanymi ścieżkami w poszukiwaniu pożywienia. Ich naturalne środowisko to lasy mgielne i regiony páramo w Andach w Kolumbii, Ekwadorze i Peru, zazwyczaj na wysokościach między 2000 a 4300 metrów.

Niestety, tapir górski jest obecnie uznawany za gatunek zagrożony, głównie z powodu utraty siedlisk, polowań i kłusownictwa. Konieczne są działania ochronne, które koncentrują się na ochronie pozostałych habitatów i prowadzeniu programów hodowlanych w niewoli. Z szacowaną dziką populacją wynoszącą tylko około 2500 osobników, tapir górski jest najbardziej zagrożonym gatunkiem tapira.

Badania genetyczne wskazują, że tapiry górskie oddzieliły się od swojego najbliższego krewnego, tapira brazylijskiego, około trzy miliony lat temu. Pomimo że są najmniej wyspecjalizowanym gatunkiem tapirów, pozostali stosunkowo niezmienieni od wczesnego miocenu. Ochroniarze przyrody są szczególnie zaniepokojeni fragmentacją siedlisk i potencjalną utratą różnorodności genetycznej w pozostałych populacjach.