Pyongyang Castle, Pjongjang

Zamek w Pjongjangu jest jednym z narodowych skarbów Korei Północnej.

W 375 r. zamek został zaatakowany przez Geunchogo z Baekje. W 427 roku Jangsu z Goguryeo przeniósł stolicę Goguryeo z twierdzy Gungnae do zamku Pjongjang, regionu bardziej odpowiedniego do rozwoju w rozwijającą się stolicę metropolii, dzięki czemu Goguryeo osiągnęło wysoki poziom dobrobytu kulturalnego i gospodarczego.

W 668 r. Pjongjang stał się stolicą Protektoratu Generalnego Pacyfikacji Wschodu ustanowionego przez chińską dynastię Tang. Jednak w 676 r. został zajęty przez Sillę, ale pozostał na granicy między Sillą a Balhae. W okresie późniejszego Silla Pjongjang pozostawało opuszczone, dopóki nie zostało odzyskane przez Wang Geona i uznane za zachodnią stolicę Goryeo. W okresie Joseon stał się stolicą prowincji Pyeongan.

W czasie japońskich inwazji na Koreę Pjongjang został zdobyty przez Japończyków i utrzymywany do czasu ich klęski w oblężeniu Pjongjangu. Później, w XVII wieku, został tymczasowo zajęty podczas inwazji Qing na Joseon, do czasu zawarcia pokoju między Koreą a Chinami Qing. Chociaż inwazje sprawiły, że Koreańczycy stali się podejrzliwi wobec cudzoziemców, wpływ chrześcijaństwa zaczął rosnąć po otwarciu się kraju na cudzoziemców w XVI wieku. Pjongjang stał się bazą ekspansji chrześcijańskiej w Korei. W 1880 r. w mieście znajdowało się ponad 100 kościołów i więcej misjonarzy protestanckich niż w jakimkolwiek innym mieście azjatyckim, a samo miasto nazywano "Jerozolimą Wschodu".

W 1890 r. miasto liczyło 40 000 mieszkańców. Było to miejsce bitwy o Pjongjang podczas pierwszej wojny chińsko-japońskiej, która doprowadziła do zniszczenia i wyludnienia znacznej części miasta. Od 1896 r. Pjongjang był stolicą prowincji Pyeongan Południowy.