Nachcharini

Jaskinia Nachcharini położona jest na wysokości 2100 m n.p.m. na Płaskowyżu Nachcharini w górach Antylibanu w pobliżu granicy libańsko-syryjskiej i należy do najbardziej wyniesionych stanowisk okupacyjnych łowców-zbieraczy z okresu Natufianu i Chiamian, jakie dotychczas odnaleziono.

Umiarkowane rozmiary, ale znaczenie dla badań nad okresem neolitu przedpotopowego A w Libanie, został wykopany w 1972 i 1974 roku przez Bruce'a Schroedera w ramach badań Uniwersytetu Toronto nad okupacją paleo-ludzką w dolinie Beqaa na zachodzie kraju. Badania przerwano w czasie libańskiej wojny domowej. Jedyna data radiowęglowa z okresu neolitu pochodząca z tego stanowiska ma wysoki współczynnik odchylenia, mieszcząc się w przedziale 8 500 p.n.e. - 7 700 p.n.e. Wznowienie badań nad prehistorycznym użytkowaniem ziemi w tym miejscu nastąpiło w 2001 roku pod kierownictwem Alexa Wasse z Council for British Research in the Levant. Zespół odkrył, że stanowisko zostało poważnie splądrowane, ale udało mu się odzyskać liczne narzędzia i krzemienie do dalszych badań.

Surowy klimat lokalny ograniczał zajmowanie tego miejsca najprawdopodobniej tylko do wiosny i lata. Obfite opady śniegu utrzymują się do wiosny, co zapewnia wodę do nawadniania terenu w czerwcu, na jednych z historycznie najbogatszych pastwisk lewantyńskich.

Badania sugerują, że istnieją silne elementy ciągłości między Natufianem a PPNA, o czym świadczy porównanie narzędzi. Analiza odłupanych narzędzi kamiennych wykazała podobieństwa do stylu sułtańskiego z Jerycha, co sugeruje bardziej zaawansowaną działalność niż ta prowadzona na innych stanowiskach PPNA. Dowody z Wadi Faynan sugerują, że tego typu narzędzia służyły do różnych celów nie związanych z polowaniem. Mikrodrążki są szczególnie rozpowszechnionym typem narzędzi w okresie khmiańskim. Używano ich głównie do przebijania kamiennych paciorków. Można to wywnioskować na podstawie śladów zużycia na powierzchniach czynnych i zachowanych na nich resztek.