Extramural Sanctuary of Demeter and Persephone at Cyrene, Szahhat

Zewnętrzne sanktuarium Demeter i Persefony w Cyrenie w Libii znajduje się na przybrzeżnym płaskowyżu Libii, poza granicami miasta. Około 630 r. p.n.e. Grecy z wyspy Thera skolonizowali Cyrenę. Niedługo potem inni greccy koloniści powiększyli populację, przekształcając Cyrenę w największą i najbogatszą kolonię grecką w Afryce Północnej. Wykopaliska archeologiczne na terenie pozagrobowego sanktuarium Demeter i Persefony w Cyrenie, znanej również jako Kore, córki Demeter, legendarnej królowej świata podziemnego i towarzyszki Hadesa, rozpoczęły się w 1969 roku pod patronatem Uniwersytetu Michigan. W latach 1973-1981 Muzeum Archeologii i Antropologii Uniwersytetu Pensylwanii kontynuowało wykopaliska w Cyrenie pod kierownictwem profesora Donalda White'a. Po odnowieniu stosunków między Libią a Stanami Zjednoczonymi w 2004 roku Cyrenaica Archaeological Project, pod kierownictwem profesor Susan Kane z Oberlin College, otrzymał pozwolenie na wznowienie prac swoich poprzedników.

Teren Sanktuarium Demeter i Persefony, na którym znajduje się kompleks świątynny i teatralny, wznosi się na tarasach na zboczu wąwozu, a konkretnie wadi bel Gadir, na południowy zachód od otoczonego murami miasta. Sanktuarium składało się ze struktur rozrzuconych na przestrzeni dwudziestu mil i dzieliło się na trzy główne struktury: Sanktuarium Dolne, Średnie i Górne. Pozostałości archeologiczne otoczonego murami kompleksu obejmują około 850 lat działalności religijnej, od około 600 r. p.n.e. do połowy III wieku n.e. W czasie tej działalności sakralnej w Sanktuarium w jego wnętrzu zgromadzono ogromną ilość materiałów wotywnych: ceramiki, lamp, monet, rzeźb kamiennych, biżuterii, inskrypcji, szkła, a także figurek z brązu i terakoty. Ceramika wydobyta z sanktuarium dostarcza użytecznych dowodów dotyczących zarówno kwestii jego założenia, jak i rodzaju działalności religijnej.