Flaming różowy

Flaming większy to największy i najbardziej rozpowszechniony gatunek w swojej rodzinie. Można go spotkać w Afryce, na subkontynencie indyjskim, na Bliskim Wschodzie oraz w południowej Europie. Po raz pierwszy opisany przez Petera Simona Pallasa w 1811 roku, kiedyś sądzono, że jest tym samym gatunkiem co flaming amerykański. Jednak różnice w ubarwieniu potwierdziły, że są to odrębne gatunki. Warto zauważyć, że flaming większy nie ma żadnych podgatunków.

Te eleganckie ptaki są znane ze swoich różowawo-białych piór, czarnych lotek oraz przyciągających wzrok różowych dziobów i nóg. Dorosłe flamingi większe zazwyczaj osiągają wysokość od 110 do 150 cm i ważą od 2 do 4 kg. Największe samce mogą osiągnąć wysokość do 187 cm i ważyć około 4,5 kg. Ich piękne ubarwienie pochodzi z karotenoidów w diecie oraz specjalnych wydzielin z gruczołów kuprowych. W sezonie lęgowym nawet wzmacniają swoje barwy, rozsmarowując te wydzieliny na piórach, niemal jak nakładając "makijaż."

Flamingi większe żyją na błotnistych równinach i w przybrzeżnych lagunach z wodą słoną. Żywią się, filtrując przez swoje dzioby małe krewetki, nasiona, algi i mięczaki. Jeśli chodzi o rozmnażanie, składają jedno kredowo-białe jajo na kopcu błotnym. W niewoli te ptaki mogą żyć ponad 60 lat, podczas gdy na wolności zazwyczaj żyją 30-40 lat.

Jednak życie flamingów większych nie zawsze jest łatwe. Naturalnymi drapieżnikami są drapieżne ptaki, wrony, mewy i marabut afrykański. Mewa żółtonoga stanowi szczególne zagrożenie dla ich jaj i piskląt. Działalność człowieka również stanowi zagrożenie, takie jak zanieczyszczenie, toksyny i niszczenie siedlisk.

Na bardziej pozytywnej stronie, programy hodowli w niewoli odniosły duże sukcesy. Na przykład Zoo Basel z powodzeniem hoduje te ptaki, a niektóre osobniki dożywają nawet 80 lat. Znanym przykładem jest flaming z Zoo Adelaide w Australii, który żył co najmniej 83 lata, zanim został uśpiony z powodu komplikacji związanych ze starością.