Czapla malgaska

Malagasyjska czapla stawowa, członkini rodziny czaplowatych (Ardeidae), to imponujący ptak występujący głównie na Seszelach, Madagaskarze oraz wzdłuż wschodniego wybrzeża Afryki, w tym w Kenii, Tanzanii i Ugandzie. Znana również jako madagaskarska czapla stawowa lub madagaskarska czapla squacco, ten ptak jest rodzimego pochodzenia dla Madagaskaru i ma szacowaną populację od 2 000 do 6 000 osobników, z czego około 1 300 do 4 000 to osobniki dorosłe i zdolne do rozrodu.

Gatunek ten został po raz pierwszy opisany w 1860 roku przez Gustava Hartlauba. Malagasyjska czapla stawowa to unikatowy gatunek bez podgatunków. Osiąga wysokość około 45–50 cm i waży między 250 a 350 gramów. Jej upierzenie zmienia się wraz z wiekiem i stanem rozrodczym; dorosłe osobniki w okresie lęgowym są szczególnie widowiskowe z ich śnieżnobiałymi ciałami i głęboko błękitnymi dziobami.

Te czaple występują we wschodniej Afryce, od Kenii po Zambię, oraz na Seszelach i Madagaskarze. Rozwijają się w różnych siedliskach wodno-błotnych, takich jak bagna, jeziora, stawy i strumienie. Gatunek ten jest migracyjny, podróżując między Madagaskarem a wschodnią Afryką każdego roku. Rozmnażają się w koloniach, choć wielkość i liczba tych kolonii z biegiem czasu maleją.

Dieta malagasyjskiej czapli stawowej obejmuje ryby, owady i małe bezkręgowce. Niestety, ich przetrwanie jest zagrożone przez utratę siedlisk spowodowaną przekształcaniem terenów wodno-błotnych, eksploatacją jaj oraz konkurencją z innymi gatunkami czapli. W rezultacie są obecnie klasyfikowane jako zagrożone z powodu znacznego spadku populacji.

Aby przeciwdziałać tym zagrożeniom, wprowadzono działania ochronne, takie jak proces zarządzania zasobami GELOSE, mający na celu ochronę tego gatunku. Sezon lęgowy trwa od października do marca i obejmuje pokazy zalotów oraz okres inkubacji trwający 21–25 dni.

W ciągu ostatnich 30 lat status ochronny malagasyjskiej czapli stawowej dramatycznie się pogorszył, przechodząc od bliskiego zagrożenia do narażonego, a obecnie do zagrożonego.