Nosorożec sumatrzański

Sumatrzański nosorożec, znany również jako nosorożec włochaty lub azjatycki nosorożec dwurożny, jest rzadkim i fascynującym członkiem rodziny nosorożców. Jest jednym z pięciu żyjących gatunków tych ssaków i jedynym przedstawicielem rodzaju Dicerorhinus. Ten niewielki nosorożec jest najmniejszym spośród wszystkich gatunków nosorożców, osiągając około 112–145 cm wysokości w kłębie. Jego długość ciała wynosi 2,36–3,18 metra, z ogonem dodającym kolejne 35–70 cm, a jego masa waha się od 500 do 1000 kg. Jedną z najbardziej charakterystycznych cech sumatrzańskiego nosorożca jest rudawe futro pokrywające większość ciała oraz dwa rogi, z których większy zwykle mierzy od 15 do 25 cm.

Dawniej sumatrzańskie nosorożce występowały na rozległych obszarach Azji, od Indii i Bhutanu po Mjanmę, Laos, Tajlandię, Malezję, Indonezję, a nawet Chiny. Obecnie są one krytycznie zagrożone, a na wolności przetrwało jedynie pięć głównych populacji, głównie na Sumatrze i Borneo. Te nosorożce są znane z samotniczego trybu życia, komunikują się za pomocą różnych wokalizacji i specyficznych zachowań znakujących. Konserwatorzy przyrody podejmują starania, aby je uratować, m.in. poprzez programy hodowli w niewoli, co jest jednak trudnym zadaniem. Hodowla tych nosorożców w niewoli okazuje się dużym wyzwaniem, dlatego ostatnie wysiłki koncentrują się na monitorowaniu pozostałych dzikich populacji w Indonezji i Malezji.

Nazewnictwo i klasyfikacja sumatrzańskiego nosorożca zmieniały się na przestrzeni lat. Obecnie jest on oficjalnie nazywany Dicerorhinus, a wyróżnia się trzy podgatunki: zachodni sumatrzański nosorożec, borneański nosorożec i północny sumatrzański nosorożec. Badania genetyczne wykazały odrębne linie wewnątrz tych podgatunków, a naukowcy starają się zachować ich różnorodność genetyczną.

Sumatrzańskie nosorożce są smakoszami, zjadającymi młode drzewka, liście, gałązki i pędy, spożywając nawet 50 kg pokarmu dziennie. Korzystają także z solanek, które dostarczają im niezbędnych składników odżywczych i stanowią miejsce interakcji społecznych. Nosorożce te są dość wokalne, używając różnych dźwięków do komunikacji w różnych sytuacjach. Reprodukcja jest złożonym procesem, obejmującym skomplikowane zachowania zalotów i rytuały godowe, a okres ciąży trwa około 15–16 miesięcy.

Ochrona jest kluczowa dla przetrwania sumatrzańskiego nosorożca. Stoi on przed poważnymi zagrożeniami ze strony kłusownictwa, utraty siedlisk i konfliktów z ludźmi. Programy hodowli w niewoli miały ograniczony sukces, głównie z powodu trudności w rozmnażaniu i utrzymaniu populacji w niewoli, ale działania na rzecz podnoszenia świadomości o ich zagrożeniu trwają. Sumatrzański nosorożec ma duże znaczenie kulturalne i był przedstawiany w różnych dokumentach. Mimo wszystkich podejmowanych wysiłków, sumatrzański nosorożec nadal pozostaje krytycznie zagrożony, z populacją liczbą mniej niż 100 osobników żyjących na wolności.