Fakty o: Nosorożec sumatrzański
Nosorożec sumatrzański − ssak nieparzystokopytny z rodziny nosorożcowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Dicerorhinus Gloger, 1841.
Taksonomia
Po raz pierwszy gatunek opisał Johann Fischer von Waldheim w 1814, w Zoognosia tabulis synopticis illustrata. Wyróżnia się 3 podgatunki:
- D. sumatrensis harrissoni G. Fischer, 1814
- D. sumatrensis lasiotis Groves, 1965
- D. sumatrensis sumatrensis G. Fischer, 1814
Występowanie
Borneo i Sumatra. Kiedyś zamieszkiwał zarówno w górskich jak i w nizinnych, tropikalnych lasach południowo-wschodniej Azji, a także w Chinach na południe od Huang He. Gatunek krytycznie zagrożony wymarciem. W latach 2004-2019 jego liczebność zmniejszyła się o 50% i w 2019 wynosiła około 80 sztuk. Sytuację tego gatunku pogarsza fakt, że żyje on w niewielkich, izolowanych populacjach narażonych na ciągle zwiększającą się antropopresję (między innymi wycinka dżungli) oraz kłusownictwo (w miarę wymierania populacji ceny za rogi proporcjonalnie rosną).
Charakterystyka
Jest to najmniejszy i jedyny owłosiony gatunek nosorożca o długości ciała ok. 200-250 cm i wysokości w kłębie ok. 100-130 cm. Waga ok. 800 kg, maksymalnie do 1000 kg. Na pysku ma dwa rogi. Skóra ciemnoszara z odcieniem brunatnym spotęgowanym rdzawym odcieniem brunatnej, rudziejącej na zakończeniach włosów "sierści". Owłosienie to jest jednak rzadkie (najgęściejsze i z wyraźnie rdzawym odcieniem u osobników młodych). Z wiekiem staje się coraz rzadsze i ciemniejsze. Bardzo lekko, ale jednak wyraźnie zaznaczone fałdy skórne typowe dla "pancerza" nosorożców azjatyckich.
Zdjęcie: - / Public domain / pl.wikipedia.orgTryb życia
Prowadzi samotniczy tryb życia i jest zwierzęciem tolerancyjnym terytorialnie. Sukcesywnie oznakowuje zamieszkiwany teren odchodami i moczem. Poszczególne osobniki akceptują się wzajemnie tylko w okresie rui (u tego gatunku wyraźnie sezonowej). Młode rodzą w dość krótkim przedziale czasowym, w czasie bujnej wegetacji roślin po okresie deszczowym. Długość ciąży ok. 420 dni. Częstotliwość porodów raz na 2-4 lata. W miocie jedno młode przebywające z matką do osiągnięcia samodzielności w wieku ok. 1,5 roku. Żywi się liśćmi, gałęziami, korą i owocami. Nie gardzi roślinami uprawnymi. Żyje 35-45 lat.
Brunei