Pleszka algierska

Taksonomia

Po raz pierwszy gatunek opisał Léon Olphe-Galliard w 1852. Holotyp pochodził z prowincji Oran w Algierii. Nowemu gatunkowi autor nadał nazwę Erythacus Moussieri. Obecnie (2020) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza pleszkę algierską w rodzaju Phoenicurus. Uznaje ją za gatunek monotypowy. Epitet gatunkowy upamiętnia Jeana Moussiera (1795–1850), chirurga służącego w armii francuskiej w północnej Afryce i przyrodnika.

Morfologia

Długość ciała wynosi 12–13 cm, masa ciała 14–15 g. Występuje dymorfizm płciowy. U samca wierzch ciała czarny. Widoczna biała wstawka na skrzydle oraz biały pas ciągnący się od czoła przez obszar nad okiem po boki szyi. Spód ciała i kuper rdzawoczerwone. Jesienią na czarnych piórach występują brązowe krawędzie. Samica przypomina samicę pleszki zwyczajnej (P. phoenicurus), ma jednak krótszy ogon. Spód ciała jest intensywniej pomarańczowy, wstawka na skrzydle jasna.

Zasięg występowania

Pleszki algierskie zamieszkują obszar od Maroka (część Atlasu i Antyatlas) na wschód po północną Tunezję, prawdopodobnie również północno-zachodnią Libię (góry Dżabal Nafusa). Poza okresem lęgowym ptaki te przenoszą się na niżej położone tereny. W 2001 po raz pierwszy przedstawiciela gatunku odnotowano w Mauretanii. Pleszki algierskie stwierdzono również w Grecji (po raz pierwszy na Peloponezie, 30 marca 1988), w Walii (po raz pierwszy w kwietniu 1988), na Sycylii (po raz drugi w lutym 1987), zalatują również na Maltę i do Hiszpanii.

Ekologia i zachowanie

Środowiskiem życia pleszek algierskich jest makia, skalne wychodnie, otwarte lasy sosen, dębów ostrolistnych i cedrów, skraje górskich lasów oraz doliny i płaskowyże powyżej górnej granicy lasu, niekiedy z krzewami i inną niską roślinnością. W Atlasie odnotowywane od 500 do 3000 m n.p.m. Są to ptaki mało płochliwe. Poza sezonem lęgowym są samotnikami. Zwykle zwracają na siebie uwagę, przesiadując w wyeksponowanych miejscach – na szczycie krzewu, kamienia czy płotu. Żerują na ziemi, niekiedy również łowią owady z niskich gałęzi. Prócz owadów dorosłych żywią się ich larwami, niekiedy zjadają owoce. Pleszki algierskie odzywają się cienkim gwizdem (hit) oraz miękkim czirrr. Ich pieśń stanowi skoczny cienki szczebiot o nieznacznie nieregularnej strukturze, przypominający pieśń pokrzywnicy (Prunella modularis). Zwrotki trwają 2–5 s.

Lęgi

Okres lęgowy w Maroku trwa od kwietnia do czerwca (od marca w południowo-zachodniej części kraju), na wysokościach powyżej 2000 m n.p.m. prawdopodobnie od maja do czerwca (być może do sierpnia). Przeważnie pleszki algierskie wyprowadzają 1 lęg w roku, w niektórych częściach Maroka i Algierii zdarzają się dwa. Są monogamiczne i terytorialne. Gniazdo, mające formę luźnego kubeczka z trawy, sierści i piór, umieszczone jest do 2,5 m nad ziemią. Niekiedy ptaki budują je i na podłożu, między kamieniami lub kępami traw. Zniesienie liczy 3–6 jaj o białej lub jasnoniebieskiej skorupce. Pisklętami opiekują się obydwa ptaki z pary.

Status

IUCN uznaje pleszkę algierską za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2018). BirdLife International uznaje trend populacji za stabilny.