Płetwal zwyczajny

Występowanie

Wody otwarte zimnych mórz i oceanów, z dala od brzegu. Niekiedy finwale wpływają na wody Bałtyku. Obserwacje takie odnotowano w 1930 roku, oraz w sierpniu 2007 roku w Zatoce Gdańskiej. W latach 50. XX w. u brzegów Wyspy Sobieszewskiej wyłowiono z wody czaszkę tego ssaka, a 21 sierpnia 2015 znaleziono martwego płetwala zwyczajnego przy plaży w Stegnie, po czym przetransportowano go na Hel, a 25 sierpnia wydobyto z wody i rozpoczęto sekcję zwłok i badania w celach naukowych.

Podgatunki

Wyróżniono dwa podgatunki B. physalus:

• B. physalus physalus – płetwal zwyczajny
• B. physalus quoyi – płetwal południowy

Nazewnictwo

W polskiej literaturze zoologicznej gatunek Balaenoptera physalus był oznaczany nazwą „finwal”. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” aby uniknąć wrażenia że takson ten należy do innego rodzaju, gatunkowi nadano nazwę „płetwal zwyczajny”, jako przynależnego do rodzaju płetwal (Balaenoptera).

Charakterystyka

Długość: do 21 (samce) i 26 m (samice).

Masa ciała: ok. 50 ton (nawet 100 ton).

Ubarwienie: szarobiałe, niesymetryczne.

Pożywienie: zooplankton (kryl), małe ryby.

Dojrzałość płciowa: 3-4 lat.

Rozród: ciąża trwa około 12 miesięcy; noworodek ma ok. 5-7 m długości. Samica przestaje karmić cielę, gdy osiąga ono długość ok. 12 m.