Jaraguay volcanic field, Valle de los Cirios

Pole wulkaniczne Jaraguay to pole wulkaniczne w północnej części Baja California w Meksyku.

Pole wulkaniczne Jaraguay jest częścią łańcucha pól wulkanicznych, które powstały na półwyspie Baja California po ustaniu subdukcji znajdującej się pod nim płyty pacyficznej. Począwszy od północy są to pola wulkaniczne San Quintín, Jaraguay, San Borja, Santa Clara, San Ignacio-San José de Gracia, Santa Rosalía i La Purísima.

Pole składa się ze stożków żużlowych i strumieni lawy. Lawy zajmują powierzchnię 2200 km2 i mają zwykle grubość 5-35 metrów. Wiele z nich zostało wyemitowanych ze szczelin bez wyraźnych otworów. Średnia wysokość stożków żużlowych wynosi 720 metrów nad poziomem gruntu. Występuje tu pewne zróżnicowanie geograficzne - największe stożki znajdują się po stronie zachodniej, a stożki skupione są na najbardziej wysuniętej na wschód krawędzi. Pole obejmuje również płaski płaskowyż lawowy. W 2013 r. naliczono około 214 otworów wentylacyjnych. Wiele z nich jest wydłużonych w kierunku północ-południe, z lekkim nachyleniem NNW-SSE.

Skały wyemitowane na tym polu obejmują zarówno bogate w magnez bazalty, jak i bazaltowe andezyty. Te bogate w magnez lawy zostały nazwane "bajaitami". W Jaraguay występują również późnomioceńskie adakity. Topiki te powstały prawdopodobnie w wyniku odwodnionego topnienia płaszcza zmodyfikowanego przez wcześniejszą subdukcję płyty Farallon; inna starsza teoria przypisuje ich powstanie próbie subdukcji grzbietu rozprzestrzeniającego się. Podłoże pola tworzą mezozoiczne sekwencje osadowe z intruzjami z kredy i trzeciorzędowymi skałami wulkanicznymi.

Aktywność może mieć wiek holoceński; niektóre przepływy wydają się być nowsze niż przepływy lawy z pola wulkanicznego San Quintín, które leżą na osadach sprzed 5000-6000 lat. Poza tym, datowanie potasowo-argonowe wskazuje na aktywność wypływową między 20 a 14 mln lat temu, z maksimum między 12,2 a 3,9 mln lat temu.