Ostentor, Ratyzbona

Ostentor na wschodnim krańcu dzisiejszego Starego Miasta w Ratyzbonie, zbudowana w latach 1284 i później, była jedną z sześciu wież bramnych dawnych fortyfikacji miejskich i została wzniesiona w celu ochrony obszaru zwanego wówczas "Ostenvorstadt". Brama została zbudowana nad arterią prowadzącą na wschód do Wiednia i była tym samym bramą miejską, przez którą wjeżdżali do miasta cesarze przybywający z Wiednia. Reprezentacyjna gotycka, pięciokondygnacyjna budowla została wzniesiona przez członków Towarzystwa Budowy Katedry w Ratyzbonie, zgodnie z odnalezionymi znakami kamieniarskimi, i jest dziś jedną z najlepiej zachowanych gotyckich bram miejskich w Niemczech.

Kwadratowa wieża, której pierwotny płaski dach z krenelażem otrzymał obecny dach namiotowy dopiero w 1383 r. jest flankowana od wschodu przez dwie ośmioboczne wieże po obu stronach. Po obu stronach ostrołukowe łuki otwierają bramę, która prowadzi przez halę bramną z żebrowym przęsłem krzyżowym. Po obu stronach hali bramnej znajdują się szczeliny w ścianach, przez które można było opuszczać basztę portową za pomocą łańcuchów z pierwszego piętra wieży. Po wschodniej stronie wieży - stronie nieprzyjaciela - na poziomie 2. piętra nad otworem drzwiowym znajdują się ganki wsparte na wspornikach, które pełniły funkcję żeliwnych wykuszy. W górnych kondygnacjach znajdują się otwory strzelnicze, a po obu stronach małe okna lancetowe z ornamentyką.

Brama wschodnia została włączona w bieg murów miejskich z blankami, o czym świadczą drzwi od strony południowej na pierwszym piętrze. Po wschodniej stronie wroga, przed bramą wschodnią, znajdowała się zbrojownia z wieżą i przylegającym do niej murem obronnym. Tam most prowadził nad fosą, która do dziś biegnie od późniejszego neogotyckiego domu stróża na północ, w kierunku Dunaju. Na wschód od Ostentoru i fosy w latach 1529/30 zbudowano Ostenbastei - podwyższony wał ziemny otoczony murami i wieżami, przeznaczony do umieszczenia dział. Obecnie w miejscu dawnego bastionu znajduje się miejski Park Willowy, który został założony na wschód od fosy po 1667 r. kiedy ukończono budowę Willi Królewskiej.

Podczas wojny trzydziestoletniej, gdy w 1633 r. Ratyzbonie groziło zdobycie przez Szwedów, Brama Wschodnia była dodatkowo chroniona przez rogatki wzniesione przed murami miejskimi i fosą.

Kiedy w listopadzie 1633 r. w czasie wojny trzydziestoletniej, Szwedzi oblegali Ratyzbonę i zdobyli ją 15 listopada, już 8 listopada miał miejsce szturm na Ostentor, podczas którego oddział pod dowództwem podpułkownika Nordhausena zajął most opuszczany przez bramę, a wjazd do miasta uniemożliwiła mu jedynie brama. Z powodu braku prochu atak nie powiódł się, a Nordhausen został zabity. Jego ciało wpadło w ręce okupacyjnych wojsk bawarskich i zostało przekazane do miejskiego ministerstwa. Jego pochówek odbył się na cmentarzu wysłanników i był pierwszym z kilku pochówków wysokich oficerów, które miały tam miejsce. Miejsce pochówku nie zachowało się.

Średniowieczna strażnica bramna po północnej stronie przed Ostentorem została zastąpiona nowym budynkiem w stylu neogotyckim już w 1840 r. 15 lat przed wybudowaniem sąsiadującej z nią od północy Willi Królewskiej. Budynek jest jednym z nielicznych zabytków architektury neogotyckiej w Ratyzbonie i został wpisany na listę zabytków architektury w Ratyzbonie.

W latach 1903-1915 linia 3 regensburskiego tramwaju kursowała do Ostentoru, a w latach 1915-1955 przekraczała bramę w drodze do pętli Schlachthof. Linia ta zapewniała dostęp do nowej Dzielnicy Wschodniej z dzielnicą handlową i portem, która została zbudowana po 1850 r. na wschód od Ostentoru, poza obrębem Starego Miasta. Kiedy po 1960 r. zaprzestano kursowania tramwaju i poszerzono drogę dojazdową do kilku pasów, kończyła się ona przed wąskim Ostentorem, ale już od 1963 r. planowano obejście bramy kosztem okolicznych terenów zielonych. Po 1980 r. zaniechano wszelkich planów zburzenia lub ominięcia Ostentoru na rzecz przyjaznej dla samochodów zabudowy starego miasta w Ratyzbonie. W 2007 r. Ostentor został gruntownie odrestaurowany wewnątrz i na fasadzie ze środków Wolnego Państwa Bawarii.