Buchau Abbey, Bad Buchau

Opactwo Buchau, inaczej Cesarskie Opactwo Buchau, było początkowo wspólnotą kanoniczek regularnych, a później fundacją kolegialną kanoniczek świeckich, w Buchau w Badenii-Wirtembergii w Niemczech. Opactwo było samowładną posiadłością cesarską, a jego opatka miała miejsce i głos na cesarskim sejmie.

Zgodnie z tradycją klasztor został założony około 770 r. na wyspie na Federsee przez frankijskiego hrabiego Warina i jego żonę Adelindis. Opactwo zyskało stabilną pozycję finansową za sprawą Ludwika Pobożnego, który w 819 r. nadał zakonnicom posiadłości w Saulgau i Mengen. W 857 r. Ludwik Niemiecki uznał je za prywatny dom zakonny karolińskiej rodziny cesarskiej i mianował opatką swoją córkę Irmingardę.

Początkowo opactwo było domem kanoniczek regularnych, ale w późniejszym czasie zostało przekształcone w fundację kolegialną kanoniczek świeckich, należących do różnych rodów szlacheckich Szwabii. W 1347 r. opactwo w Buchau uzyskało status cesarski, a opatka została podniesiona do rangi księżnej-babki. Opactwo było posiadłością cesarską, a jego opatka miała miejsce i głos na sejmie cesarskim.

Również w XIII wieku miasto Buchau, które wyrosło w bezpośrednim sąsiedztwie opactwa, po długim okresie sporów między mieszczanami a opactwem uzyskało status wolnego miasta cesarskiego. Od tego czasu aż do 1803 r. opactwo w Buchau i cesarskie miasto Buchau, oba samorządne i w pełni niezależne od siebie podmioty, były zmuszone do współistnienia. W przeciwieństwie do większości innych Wolnych Miast Cesarskich Buchau miało pozostać katolickie w czasach reformacji.

W 1415 r. opactwo stało się fundacją świecką i odtąd kongregacja miała się składać z opatki, dwunastu kanoniczek chóralnych i dwóch kapelanów. Opatka, jako głowa posiadłości cesarskiej, miała miejsce i głos w Reichstagu. Opactwo Buchau posiadało niewielkie zaplecze terytorialne, a w 1625 r. do jego dóbr dołączyło także Strassberg.

W wyniku sekularyzacji w 1803 r. opactwo w Buchau zostało rozwiązane, podobnie jak wszystkie inne opactwa cesarskie, a jego terytorium i majątek przeszły najpierw na własność księcia Thurn und Taxis, a następnie w 1806 r. na własność Królestwa Wirtembergii. Księstwo Strassberg zostało natomiast przyłączone do księstwa Hohenzollern-Sigmaringen.

Kościół klasztorny Świętych Korneliusza i Cypriana, jeden z pierwszych neoklasycystycznych budynków w południowych Niemczech, z zachowanymi cechami późnego baroku, został zbudowany w latach 1774-1776 przez Pierre'a Michela d'Ixnarda jako przebudowa i renowacja kościoła gotyckiego. Znajdują się w nim stiukowe rzeźby autorstwa Johanna Josepha Christiana.