Neanderthal 1, Düsseldorf

Feldhofer 1, lub Neanderthal 1 to naukowa nazwa liczącej 40 000 lat skamieniałości okazu typu gatunku Homo neanderthalensis, znalezionej w sierpniu 1856 roku w niemieckiej jaskini Kleine Feldhofer Grotte w dolinie Neandertal, 13 km na wschód od Düsseldorfu. W 1864 r. opis skamieniałości został po raz pierwszy opublikowany w czasopiśmie naukowym i oficjalnie nazwany.

Znalezisko to nie było jednak pierwszym odkryciem skamieniałości neandertalczyka. Wcześniej odkryto inne skamieniałości neandertalczyków, ale ich prawdziwa natura i znaczenie nie zostały rozpoznane, dlatego też nie nadano im odrębnej nazwy gatunkowej.

Odkrycia dokonali górnicy z kamieniołomu wapienia. Neandertalczyk 1 składa się z czaszki, dwóch kości udowych, trzech kości prawego ramienia, dwóch kości lewego ramienia, kości biodrowej oraz fragmentów łopatki i żeber. Skamieniałości zostały przekazane Johannowi Carlowi Fuhlrottowi, miejscowemu nauczycielowi i przyrodnikowi amatorowi. Pierwszego opisu szczątków dokonał anatom Hermann Schaaffhausen, a znalezisko zostało ogłoszone wspólnie w 1857 roku.

W 1997 r. okaz ten był pierwszym, w którym znaleziono fragmenty neandertalskiego mitochondrialnego DNA.

W 1999 r. naukowcy ogłosili, że ostatnie wykopaliska doprowadziły ich do części osadów zniszczonej już jaskini, w których znajdowały się fragmenty kości neandertalczyka, w tym jedna pasująca dokładnie do oryginalnej kości udowej.

W 2000 r. skamieniałość drugiego osobnika z tego stanowiska, nazwanego Neanderthal 2, została zidentyfikowana jako Homo neanderthalensis.

Publikacja Neanderthal 1 stanowi początek paleoantropologii jako dyscypliny naukowej. Skamieniałość jest przechowywana w Rheinisches Landesmuseum Bonn od 1877 roku. Oprócz wyjątkowego znaczenia historycznego i naukowego tego okazu, od czasu jego odkrycia nadal odgrywa on kluczową rolę.