Taschenturm, Ingolstadt

Taschenturm, rzadziej Taschentorturm, to boczna brama w murach miejskich Ingolstadt. Został zbudowany w 1390 r. w ramach rozbudowy miasta, która miała miejsce w drugiej połowie XIV wieku. Nazwa tego pięciokondygnacyjnego budynku pochodzi prawdopodobnie od zastosowania kieszeni dachowych w dachu dwuspadowym, który rozciąga się między szczytami klatki schodowej.

Oprócz Münzbergtor, która leży bezpośrednio nad Dunajem, położona dalej na północ Taschenturm była przez długi czas jedynym ujściem po południowo-zachodniej stronie drugiego muru miejskiego, który w dużej mierze zachował się do dziś. Ponadto Taschenturm jest najwyższą bramą w murach miejskich. Kiedy w XVI wieku rozbudowywano twierdzę Ingolstadt, nie wyposażono jej jednak w nadburcie. W klasycystycznej twierdzy przed Taschenturm umieszczono zachowaną do dziś Fronte Preysing.

Na przestrzeni wieków Taschenturm był wykorzystywany jako siedziba kata i więzienie miejskie. W czasie polowań na czarownice pod koniec XVI wieku w Taschenturm odbywały się liczne tortury, których świadkiem był także późniejszy elektor bawarski Maksymilian I, który skarżył się swojemu ojcu Wilhelmowi V na zbyt łagodne metody stosowane podczas przesłuchań w Ingolstadt.

Dawny most wieży kieszonkowej, który przecinał fosę otaczającą całe fortyfikacje miejskie, dziś już nie istnieje.