Herzogsturm, Ratyzbona

Römerturm na Starym Mieście w Regensburgu dominuje w krajobrazie miasta przy Alter Kornmarkt dzięki swojej masywnej bryle. Romańska wieża mieszkalna należała do pałacu książęcego i była połączona z sąsiadującym od południa dworem książęcym łukiem spacerowym, który został usunięty w 1855 r. i odbudowany w latach 1937/40 w prostej formie.

Wysoka na 28 metrów dawna wieża mieszkalno-obronna Palatynatu o długości krawędzi 14 na 14 metrów ma siedem kondygnacji w dwóch sekcjach. Trzy dolne kondygnacje o grubości ścian przekraczającej 4 metry mają mur trójpowłokowy: powłoka zewnętrzna z dużych garbatych pustaków, powłoka wewnętrzna z dobrze osadzonymi pustakami ręcznymi, przestrzeń pośrednia wypełniona murem z kamienia łupanego. Prymitywny wygląd tej starszej, ale jak dotąd niedającej się dokładnie datować, podstawy nadał wieży jej nazwę. Dolna podstawa wieży pochodzi z okresu od postkarolińskiego do Stauferowskiego i składa się z dużych garbatych jesionów, do budowy których prawdopodobnie użyto również kamieni z rzymskich fortyfikacji.

Powyżej podstawy znajdują się cztery kondygnacje gładkiego XIV-wiecznego muru z kamieniołomu, o grubości ścian niewiele przekraczającej jeden metr. W tej części znajdują się również dwa kominki. Jeden z kominków znajduje się w północno-wschodnim narożniku czwartego piętra, pod betonową podłogą, która powstała w 1944 r. gdy nad trzecim piętrem zbudowano strop bunkra, zmniejszając wysokość pomieszczenia o połowę. Na czwartym piętrze znajdowały się również jedyne dwa oryginalne wejścia do wieży, z których jedno od południa prowadziło przez drewniany mostek na dwór książęcy, a drugie od północy do sąsiedniego budynku. Drzwi, które dziś znajdują się na poziomie ulicy po stronie południowej, zostały wyłamane dopiero w XIX wieku.

Drugi kominek znajduje się w północno-wschodnim narożniku siódmego piętra. Jest to największe i najjaśniejsze pomieszczenie w wieży, o wąskich ścianach i trzech okrągłych otworach. Obecne tu podwójne okna arkadowe pozwoliły datować tę część wieży na pierwszą ćwierć XIII w. pod względem historii sztuki. Oba kominki są połączone 20-metrowym kominem, który jest tylko częściowo wbudowany w ścianę, w przeciwnym razie biegnie w wystającej skorupie murowanej. Brak śladów sadzy świadczy o tym, że kominek nie był używany od 445 lat. Na podstawie niektórych desek szalunkowych znalezionych w kominie można wyjaśnić wysoką średniowieczną technikę budowy komina bez rusztowań i dźwigów.

Jak wskazują istniejące okna, kominki i płaszcz kominkowy wewnątrz wieży, wieża była kiedyś zamieszkana i dostępna przez wejścia na wysokości 9 metrów. W okresie karolińskim mógł być wykorzystywany jako miejsce schronienia, ale także jako skarbiec, mennica lub archiwum. Pierwotnie wieża, zamiast dzisiejszego dachu w kształcie piramidy, posiadała blankowanie. W centralnej strefie muru widoczne są duże ślady kamieniarskie, w tym kilka pól młyńskich po stronie południowej. W obszarze muru z kamienia gruzowego grubość wieży nadal wynosi 1,6 m, a z każdą kondygnacją zmniejsza się o 10 cm.

W czasie II wojny światowej we wnętrzu wieży zbudowano dwumetrowy żelbetowy strop pośredni, aby można było w nim przechowywać szklane okna katedry w Ratyzbonie, chronione przed bombami.

Trwają badania, czy rzymska wieża ma związek z kampanilą kolegiaty przy Starej Kaplicy, która stoi 200 metrów dalej na południe.