Topf and Sons, Erfurt

J.A. Topf and Sons była firmą inżynierską, założoną w 1878 r. w Erfurcie w Niemczech przez Johannesa Andreasa Topfa. Początkowo zajmowała się produkcją systemów grzewczych oraz urządzeń do warzenia piwa i słodu. W późniejszym okresie firma zajęła się produkcją silosów, kominów, pieców do spalania odpadów komunalnych i krematoriów. Podczas I wojny światowej produkowano pociski, limuzyny i inne pojazdy wojskowe. W czasie II wojny światowej produkowano również pociski i części do samolotów dla Luftwaffe.

Obecnie cieszy się złą sławą jako największa z 12 firm, które zaprojektowały i zbudowały piece krematoryjne dla obozów koncentracyjnych i obozów zagłady w czasie Holokaustu, zaplanowanego i przeprowadzonego przez reżim nazistowski w latach 1935-1945. Firma produkowała nie tylko piece krematoryjne, ale także systemy wentylacyjne do komór gazowych w Auschwitz II-Birkenau.

Głównym konkurentem firmy Topf & Söhne w produkcji pieców dla obozów koncentracyjnych była berlińska firma H. Kori GmbH, założona w 1887 roku.

W szczytowym okresie swojej działalności firma Topf & Söhne była największą tego typu firmą na świecie. Sprzedawała swoje produkty na całym świecie, aż po Rosję, Azję, Amerykę Północną i Południową, Australię i Nową Zelandię. W latach czterdziestych XX wieku mniej niż 2% całkowitej wartości firmy stanowiły kontrakty z obozami koncentracyjnymi.

Oprócz Auschwitz i Auschwitz II-Birkenau, firma Topf & Söhne zbudowała piece krematoryjne dla Buchenwaldu, Dachau, Mauthausen-Gusen, getta w Mohylewie i obozu koncentracyjnego Gross-Rosen. Spośród pięciu pieców w obozie koncentracyjnym w Dachau cztery zostały wykonane przez firmę H. Kori, a jeden przez Topf & Söhne. W sumie firma Topf zbudowała dla obozów koncentracyjnych 25 pieców krematoryjnych, które posiadały łącznie 76 komór spalania. Firma H. Kori zbudowała 42 piece jednokomorowe dla różnych obozów.

Firmę Töpf & Söhne określano mianem "inżynierów ostatecznego rozwiązania" i "techników masowego mordu", ponieważ w większym stopniu niż konkurenci wykorzystywała ona swoją wiedzę fachową, aby pomóc reżimowi nazistowskiemu przekształcić masowe egzekucje w skuteczny proces przemysłowy.

Od 1941 roku firma Topf & Söhne, podobnie jak wiele innych niemieckich firm w okresie nazizmu, stosowała w swojej fabryce pracę przymusową. Co najmniej 620 obcokrajowców zostało zmuszonych do pracy w firmie. Ludzie ci otrzymywali wynagrodzenie, ale było ono o 25-30% niższe niż wynagrodzenie pracowników niemieckich. Po wojnie firma została skonfiskowana i znacjonalizowana przez administrację radziecką. Historia firmy została w pełni zbadana dopiero po zjednoczeniu Niemiec w 1990 roku.

Na terenie dawnej fabryki znajduje się obecnie miejsce pamięci i muzeum poświęcone Holokaustowi. Jest to jedyne tego typu miejsce pamięci dotyczące współpracy firmy cywilnej w Holokauście.