Schloss Langenselbold, Langenselbold

Zamek Langenselbold został zbudowany przez hrabiów Isenburg-Birstein w Langenselbold w latach 1722-1752.

Miejsce budowy było terenem klasztoru chóralnego premonstratensów w Selbold, który został rozwiązany w 1543 r. Architektem był mistrz budowlany hrabstwa Hanau, Christian Ludwig Hermann, który pracował przy tym projekcie oraz przy równoległym projekcie budowy protestanckiego kościoła parafialnego w Langenselbold dla hrabiego Wolfganga Ernsta zu Isenburg-Birstein.

Kompleks składa się z sześciu pojedynczych budynków, z których niektóre są zgrupowane parami wokół czterech stron dziedzińca o wymiarach 95 × 127 m. Pierwotnie założono tu barokowy ogród, którego centralna fontanna została później przeniesiona do zamku Birstein. Po wschodniej i zachodniej stronie dziedzińca znajdują się stodoły i szopy, a po południowej, wąskiej stronie - budynek, w którym niegdyś mieściły się pomieszczenia dla służby, a obecnie znajduje się w nim restauracja. Wszystkie te budynki są jednopiętrowe. Północną stronę placu budowy tworzą dwa dwupiętrowe budynki z mansardowymi dachami. Zachodnia, z 1722 r. jest najstarsza w kompleksie i służyła jako magazyn owoców. Wschodni, z 1749 r. jest najmłodszy z zespołu i był dworskim budynkiem mieszkalnym. Wewnątrz znajduje się kilka pomieszczeń z rokokowym wyposażeniem, jedwabnymi tapetami i obrazami z czasów budowy, w tym portret elektora-arcybiskupa Klemensa Augusta z Kolonii autorstwa Georga Desmaréesa oraz portret landgrafa Wilhelma VIII Hesji-Kassel autorstwa Johanna Heinricha Tischbeina Młodszego. Kolejna część wyposażenia pochodzi z kręgu skupionego wokół Johanna Augusta Nahla.

Christian Ludwig von Isenburg-Birstein zamieszkał na zamku w 1757 r. po rezygnacji ze służby wojskowej. Jego ojciec hrabia Wolfgang Ernst zadbał o wyposażenie wnętrz.

W 1940 r. miasto Langenselbold kupiło sklep z owocami i po II wojnie światowej przekształciło go w ratusz, a w 1976 r. kupiło pozostałą część kompleksu. W ten sposób niektórzy członkowie rodziny książęcej zachowali dożywotnie prawo pobytu. Wśród nich była historyk sztuki Margarete księżniczka Isenburga. W dawnym dworskim budynku mieszkalnym mieści się obecnie biblioteka miejska, sale konferencyjne i sala bankietowa.