Roter Berg, Erfurt

Rote Berg to góra o wysokości 234 m n.p.m. położona na północ od Erfurtu, stolicy Turyngii. Swoją nazwę zawdzięcza występującej tu czerwonej skale Keuper, z której od wieków wydobywano cegły. Wznosi się na wysokość około 40 metrów z niecki turyńskiej.

Na zachodnim zboczu góry znajdowała się zanikła wieś Falkenhausen, u podnóża wschodniego zbocza - wieś Sulza. Oba były opuszczone już na początku czasów nowożytnych. Liczne nazwy pól, takie jak Orphal, Hohenwinden i Uffhausen, przypominają o innych dawnych wsiach. Mieszkańcy Erfurtu pochowali 1200 ofiar dżumy w 11 dołach na Rote Berg, których nie mogli już pomieścić w mieście. Winnice były uprawiane na południowym stoku, dopóki nie położyła temu kres filoksera. Winnica była popularnym miejscem wycieczek dla dawnych mieszkańców Erfurtu. Na południe od wzgórza znajduje się pierwsze lotnisko w Erfurcie, zbudowane w 1925 r. i użytkowane przez Lufthansę do 1939 r. Od lat 30. do 1945 r. był wykorzystywany do celów wojskowych przez Luftwaffe i "zakłady naprawcze" w Erfurcie Północnym, a w 1944 r. stał się celem amerykańskich nalotów. Na Rote Berg stacjonowały działa przeciwlotnicze. Podczas ciężkiego nalotu 20 lipca 1944 r. znajdowało się tam wielu zabitych i ciężko rannych żołnierzy Luftwaffe. Od 1956 do 1974 r. miejsce to było nadal wykorzystywane przez pilotów sportowych.

Park zoologiczny w Turyngii znajduje się na Rote Berg. Otoczenie obejmuje dzielnicę Erfurt-Roter Berg, osiedle domów prefabrykowanych, Rote-Berg-Siedlung, Sulzer Siedlung, teren ogródków działkowych oraz cegielnię Wienerberger na północnym zachodzie.

Rote Berg przez wiele lat służył jako wysypisko śmieci w Erfurcie, później został zrekultywowany, a cały teren przekształcono w ostoję zwierząt i roślin, miejsce rekreacji i wypoczynku. W 2005 r. Grupa Wienerberger zrekultywowała większy obszar dawnych wyrobisk gliny, o powierzchni ok. 5,5 ha, i przekształciła go w biotop.

Planowane są kolejne obszary chronione. W 1997 r. miasto Erfurt ogłosiło cały obszar Roter Berg obszarem chronionego krajobrazu w celu zachowania istniejących biotopów i obszarów zbliżonych do naturalnych jako takich i zabezpieczenia ich przed dalszą utratą.