Frankleben hoard

Kopiec z Frankleben jest znaczącym depozytem kurhanu z europejskiej epoki brązu, związanym z grupą Unstrut. Pogłębiarka Wespa prawie całkowicie zniszczyła pierwszy statek w czerwcu 1946 r. Wesp powrócił na miejsce 5 lipca 1946 r. i odkrył drugie naczynie, z którego udało mu się uratować 93 sierpy i dwa groty siekier. Wesp zbadał teren i znalazł trzecie naczynie, zawierające 130 sierpów i 12 grotów siekier. Znalezisko III jest zatem najlepiej zachowane, a jego pierwotny układ został zarejestrowany. Sierpy ułożone były w kształcie spirali lub wachlarza, a głowice siekier ułożone były na sierpach.

Pierwotny skarbiec zawierał prawdopodobnie ponad 300 brązowych sierpów tzw. typu Knopfsichel, z których 237 znalazło się w posiadaniu Państwowego Muzeum Prehistorii w Halle. Analiza tego zbioru została opublikowana przez Wilhelma Alberta von Brunna w 1958 roku. Von Brunn wyróżnił 91 typów sierpów, pochodzących ze 182 pojedynczych form. 179 z 237 sierpów nosi ślady użytkowania. Na ostrzach sierpów znajdują się wzory. Von Brunn zinterpretował je jako znaki lub piktogramy identyfikujące wytwórcę sierpa. Z kolei Sommerfeld zasugerował, że wzory te przedstawiają znaki liczbowe. Sommerfeld zasugerował ponadto, że poza oczywistą użytecznością jako narzędzie, sierpy z brązu w okresie Urnfield pełniły drugorzędną funkcję - pieniądza towarowego.

Gałki typu Frankleben znaleziono w czterech innych kurhanach z regionu środkowej Saale. Tradycja deponowania przedmiotów z brązu w kurhanach w tym regionie sięga początków II tysiąclecia p.n.e. czyli kultury Urnfield. Te wczesne znaleziska składają się z siekier, natomiast w znaleziskach z okresu Urnfield dominują sierpy, chociaż obok sierpów znajdowała się również mniejsza liczba siekier. W późniejszej epoce brązu tradycja zbieractwa jest kontynuowana, ale sierpy są zastępowane przez biżuterię, np. pierścienie na rękę.