Hohe Pforte, Quakenbrück

Wysoka Brama jest jedyną zachowaną bramą miejską w Quakenbrück.

Do miasta prowadziło niegdyś pięć bram miejskich, z których Wysoka Brama stanowiła północne wyjście z miasta. Gotycka brama, posadowiona na drewnianych palach i zbudowana z kamieniołomów, powstała w 1485 r. i składa się z czterech kondygnacji. Ściany boczne bramy mają grubość 1,40 m. Na dolnej kondygnacji nie ma żadnych pomieszczeń, jest tylko otwarte przejście. Pierwotnie łuki te były romańskimi łukami koszowymi, ale w połowie XIX wieku, w związku z rosnącymi rozmiarami ciężarówek i furgonetek, zastąpiono je wyższymi gotyckimi łukami spiczastymi. Pierwsze piętro było podzielone ścianą z desek na dwa pomieszczenia; część wyposażona w drewniane ławki i łańcuchy do skuwania więźniów nazywała się płuczką i służyła do przetrzymywania kobiet skazanych za drobne przestępstwa jako kłótliwe kobiety, druga połowa była strasznym więzieniem miejskim Up de porten.

Kiedy ją zbudowano, nazywano ją "nyen Porte", ponieważ w tym samym miejscu istniała już wcześniej brama północna, w dawnych czasach zwana Kamienną Bramą. Około 100 metrów na północ od Wysokiej Bramy zbudowano kolejną bramę, tzw. Tępą Bramę, ale Wysoka Brama pozostała, ponieważ północna strona miasta była szczególnie narażona na ataki.

Rada wyznaczała stróżów, którzy obsługiwali bramy, zwłaszcza do ich zamykania i otwierania, i mogli oni wybudować swój mały domek obok przydzielonej im wieży. Po obu stronach bramy nadal widoczne są rowki kalenicowe, świadczące o tym, że po obu stronach bramy stały kiedyś domy, a brama stanowiła jedyne przejście. Do 1777 r. łańcuchy na bramach miasta były nadal zamknięte, tak że wozy mogły przejeżdżać tylko pojedynczo. W 1782 r. wieżyczka kalenicowa została odnowiona w stylu barokowym, kiedy budynek pełnił funkcję wieży zegarowej i "więzienia dla kłótliwych włóczęgów". Na zewnątrz znajdują się otwory o różnych kształtach. Dolne otwory strzelnicze były skierowane w stronę dawnego mostu zwodzonego, ponieważ w międzyczasie płynął tędy przekierowany Hasearm, który zamiast muru przejął obronę przed wrogami.

W 1999 r. przeprowadzono kompleksową renowację budynku.

Nawiasem mówiąc, miasto nie było chronione murami miejskimi, lecz systemem wałów, które były znacznie skuteczniejsze na bagnistym terenie. Po obu stronach rowu wznosiły się wały obsadzone krzewami tarniny, których silnie rozgałęzione, wysokie i cierniste krzewy były niedostępne. Gałęzie były tak twarde, że nie dało się ich zgiąć, a rośliny nie paliły się, ponieważ ich korzenie znajdowały się stale w wodzie gruntowej. Na wale wewnętrznym znajdował się również glynt. Każdy obywatel miał wyznaczone miejsce na wale, którego musiał bronić w razie ataku i utrzymywać w czasie pokoju. W pozostałych przypadkach obrona podlegała dziesięciu oddziałom, które pełniły służbę przeciwpożarową, wartowniczą i wojskową.