Brunnenskulptur „…gegen den Strom…“, Radebeul

Lista fontann i wodotrysków w Radebeul zawiera przegląd fontann i wodotrysków w saksońskim mieście Radebeul. Niektóre z tych instalacji są obecnie zaliczane do małej architektury.

Podczas gdy wiele gospodarstw w miejscowościach należących do Lößnitz miało własne studnie, w centrach wsi istniały studnie zbiorcze, przeznaczone przede wszystkim dla mieszkańców domków letniskowych, o czym świadczy studnia w Anger Altnaundorf, odkryta i odrestaurowana w 1996 roku. Należałoby wyjaśnić, czy dotyczyło to również centrum wsi Serkowitz, ponieważ tam potok Lößnitzbach w drodze do Łaby przepływał bezpośrednio nad rzeką Anger. Zmniejszający się poziom wód gruntowych i zwiększone zużycie wody związane ze wzrostem liczby ludności w XVIII i XIX w. sprawiły, że wnioskowi o pozwolenie na budowę willi często towarzyszył wniosek o zgodę na zatopienie lub wywiercenie studni. Wiele z tych studni głębinowych, które zostały zasypane lub zakryte w latach 20. XX wieku po wybudowaniu sieci wodociągowej, zostało ponownie odkrytych po zjednoczeniu Niemiec i obecnie są częściowo wykorzystywane do nawadniania ogrodów za pomocą wody wodociągowej.

Winnice w Radebeul, z których większość znajduje się poniżej płaskowyżu Lößnitz, miały własne ujęcia wody. W miejscach, gdzie czerpanie wody ze studni nie było już możliwe ze względu na zbyt dużą głębokość warstwy wodonośnej, ze względu na górskie położenie stosowano studnie głębinowe z obudowanymi źródłami na zboczach. Na wyżej położonych terenach zbierano źródła, z których wodę doprowadzano rowami i przełomami przez krawędzie zboczy do studni znajdujących się na dziedzińcach osiedli. Od XVII wieku w niektórych przypadkach stosowano również kanały, z których najbardziej znany był drewniany wodociąg Straken do Hoflößnitz, który został uruchomiony w 1625 roku i początkowo był podłączony do dwunastu wodociągów. Rurociągi prowadziły również do winnicy Minckwitz, od ok. 1770 r. od Stephansborn do Wackerbarths Ruh', a od ok. 1820 r. od Schwarzes Teich do podwórza Altfriedstein.

Wraz z rozwojem dzisiejszych dzielnic willowych Lößnitz pojawiło się również pragnienie prostszego zaopatrzenia w wodę, a także wykorzystania wody jako elementu dekoracyjnego. W latach 1867/68 bracia Ziller zbudowali pierwszą żelazną rurę doprowadzającą wodę z wysokiego szczytu Wahnsdorf. Jednak dopiero po wybudowaniu wodociągów Ziller w pierwszej połowie lat 70. XIX wieku udało się podłączyć nowe dzielnice mieszkaniowe do wodociągów ciśnieniowych. Aby wille były bardziej atrakcyjne dla klientów, w wielu obiektach pojawiły się ozdobne fontanny, z których część istnieje do dziś. Kilka z nich zostało również wymienionych jako część samych obiektów wpisanych do rejestru; są one wymienione w podrozdziale Wymienione ozdobne fontanny i elementy wodne w przestrzeniach prywatnych. Ale bracia Ziller nie zatrzymywali się na granicy prywatnej własności. Publiczne fontanny miały nie tylko upiększać dzielnice mieszkalne, ale także, poprzez nawilżanie powietrza, usuwać kurz z częściowo tylko wybrukowanych ulic i chodników. Z fontann na Zillerplatz, na dwóch placach Königplatz w Oberlößnitz i Niederlößnitz oraz na rondzie przy ówczesnej Albertstraße pozostała tylko ta ostatnia, która dziś znów tętni życiem jako Fontainenplatz.

Po zjednoczeniu Niemiec, oprócz historycznych instalacji wodnych, w Radebeul powstało wiele nowych fontann i wodotrysków.