Lutter Mill, Hermannsburg

Weesener Bach, zwana również Lutterbach, to rzeka w Dolnej Saksonii, w Niemczech, dopływ Örtze.

Weesener Bach bierze swój początek w Parku Przyrody Südheide, na południe od wsi Lutterloh w pobliżu Unterlüß, następnie przepływa przez hermannsburską wieś Weesen i po około 10,5 km wpływa do rzeki Örtze na północ od Hermannsburga. Źródło potoku znajduje się na wysokości 84 m n.p.m. a jego ujście na wysokości 54 m n.p.m. co daje różnicę wysokości 30 m. Pierwotnie Weesener Bach wypływał z terenów bagiennych. Większość z nich została przekształcona w stawy. Stawy te w wielu miejscach zarosły skrzypem wodnym. W 1999 r. cały bieg strumienia wraz z brzegami, o łącznej powierzchni 348 hektarów, został uznany za rezerwat przyrody. Dzięki temu zachował się prawie naturalny, całkowicie zdrowy potok, którego woda, poza górnym biegiem w pobliżu stawów źródłowych, ma najwyższą kategorię I-II i jest tylko nieznacznie zanieczyszczona. Ze względu na wysoką jakość wody potok jest domem dla wielu rzadkich zwierząt. Wśród ryb, które się tu dobrze rozwijają, są pstrąg potokowy, głowacz białopłetwy i minóg strumieniowy. W 1987 r. odnotowano tu 176 gatunków zwierząt, z których 36 znalazło się na Czerwonej Liście Gatunków Zagrożonych IUCN. Wzdłuż brzegów i na łąkach wodnych występuje jeszcze 60 innych zagrożonych gatunków, takich jak rośliny naczyniowe, mchy, płazy i gady. Żyje tu nawet zimorodek.

W pobliżu ujścia strumienia znajduje się jeszcze młyn wodny z kołem wodnym na wylocie. Młyn funkcjonuje od 1757 r. jako tartak.

W celu doprowadzenia wody do tartaku wykopano kanał o długości 1 km, którym podniesiono bieg wody. Bezpośrednio przed tartakiem wykopano duży staw. Był on potrzebny, aby zapewnić dodatkową wodę do wytworzenia większej mocy dla koła wodnego. Kiedy potrzebna była szczególnie duża moc piły, na przykład do cięcia dużych kłód dębowych, dodatkowa woda była niezbędna. W dawnych czasach raz w roku zamykano kanał, wodę doprowadzano do starego koryta strumienia, a piasek, który został wypłukany do stawu i tam się osadził, był usuwany łopatą. Ze względu na ogromny nakład pracy zrezygnowano z tego procesu. Położono oddzielny kanał odwadniający, a od czasu do czasu staw może się bardzo szybko opróżnić.

Pierwotnie znajdował się tu również młyn mączny i garbarnia. W tamtych czasach woda była kierowana albo do tartaku, albo do koła wodnego młyna mącznego. Z reguły koło wodne tartaku napędzane było w ciągu dnia, a koło młyńskie w nocy. Eksploatacja została wstrzymana po pożarze w 1995 roku. Koło wodne w tartaku zostało zastąpione i czasami napędza generator elektryczny.