Dreikönigenhaus, Trewir

Dreikönigenhaus przy ulicy Simeonstraße w Trewirze, niedaleko Porta Nigra, to dom patrycjusza w formie wczesnogotyckiej wieży mieszkalnej. Nazwa pochodzi z ok. 1680 r. kiedy Johann Cornet prowadził tu gospodę "Zu den drei Königen". Pierwotnie dom nosił nazwę "Zum Säulchen", nawiązującą do kolumny wieńczącej szczyt i misternych marmurowych kolumn okiennych.

W Trewirze zachowało się 13 średniowiecznych budowli wieżowych, z których starsze, romańskie, takie jak Wieża Jerozolimska, Frankenturm i Konviktsturm odpowiadają typowi arx, podczas gdy młodsze, późnoromańskie lub gotyckie należą raczej do typu domus. Wczesne wieże służyły jako budynki mieszkalne i obronne dla biskupich ministrantów, późniejsze zaś były głównie domami bogatych i wpływowych patrycjuszy lub reprezentacyjnymi budynkami rady miejskiej. Dreikönigenhaus, celowo zaprojektowany jako reprezentacyjny, prawdopodobnie należał do rodziny wójtów i rajców z Trewiru.

Zgodnie z wynikami badań dendrochronologicznych budowę domu rozpoczęto około 1200 roku, a zakończono w 1231 roku. Pierwotnie składał się z dwóch niezależnych budynków, które później połączono klatką schodową. Dom frontowy ma prawie kwadratowy plan; jego fasada, w przeciwieństwie do starszych kamiennych wież mieszkalnych, została zaprojektowana jako otynkowany i barwnie malowany reprezentacyjny front z pionowymi pilastrami i fryzami o okrągłych łukach. Wejście główne było pierwotnie wysokim wejściem na pierwszym piętrze, którego drzwi są lekko przesunięte w dół obok trzech kopulastych okien bliźniaczych. W tamtych czasach do domu można było dostać się jedynie po drewnianych schodach, które w razie niebezpieczeństwa demontowano i zastępowano rozsuwaną drabiną. W przeciwieństwie do Overstolzenhaus w Kolonii, który został zbudowany w tym samym czasie i również posiada okno na parterze, wydaje się, że mury miejskie Trewiru nie zapewniały w tym czasie takiego samego poziomu obrony.

W drugiej kondygnacji znajdują się cztery bliźniacze okna z ostrołukowymi łukami nadwieszonymi, pilastry zakończone są okrągłymi łukami o różnej szerokości. Wyżej znajduje się stopniowana ściana parawanowa z dwoma okrągłymi okulusami po bokach i grupą potrójnych okien w centrum, a nad nią nisza z centralną kolumną. Pilastry zakończone są łukami koniczynkowymi. W piwnicach i na parterze pomieszczenia są sklepione i opierają się na kamiennych filarach centralnych. Na wyższych piętrach drewniane filary centralne podtrzymują belki stropów.

Pierwotnie oddzielny budynek tylny, prawdopodobnie współczesny budynek gospodarczy, jest dziś połączony z wieżą klatką schodową; ma dwie kondygnacje na planie prostokąta i dwa kopulaste okna z okrągłym łukiem na górnej kondygnacji z tyłu oraz gładkie okna z okrągłym łukiem powyżej, z których jedno jest biforium. Nie wiadomo, czy w czasie budowy kompleks był wolnostojący, czy też otoczony domami.

Około 1466 r. wieżowy dom frontowy został naprawiony i prawdopodobnie przebudowany. Dach dwuspadowy domu frontowego pochodzi z 1696 r. W 1829 r. w pomieszczeniach domu frontowego wstawiono ścianki działowe. Po różnych przebudowach budynek został odrestaurowany w 1938 r. według planów miejskiego konserwatora zabytków Friedricha Kutzbacha, przy czym starano się w miarę możliwości przywrócić stan średniowieczny. Przy okazji przedłużono trójkątny szczyt, tworząc uskokową ścianę parawanową, jak to pokazano na planie miasta Sebastiana Münstera z 1542 r. W 1973 r. przeprowadzono kolejną renowację.