Lindenthaler Mühle, Lipsk

Młyny w Lipsku istniały już od czasów średniowiecza. Były to młyny wodne i wszystkie znajdowały się na zachodzie, w pobliżu miasta. Woda użytkowa była doprowadzana rowami młyńskimi z zagrożonych powodziami terenów zalewowych rzek Pleiße i Weißer Elster. Ponieważ do XIX wieku najważniejszym źródłem energii była energia wodna, młyny służyły nie tylko do mielenia zboża, ale także do napędzania różnych innych gałęzi przemysłu. Ponadto regulacja jazów i rowów odpływowych oraz ich konserwacja zapewniały pewien stopień ochrony przeciwpowodziowej.

Najważniejszymi młynami w kierunku z południa na północ były: Nonnen-, Thomas-, Barfuß- i Angermühle. Dzieci w Lipsku uczyły się ich imion dzięki powiedzeniu: "Thomas went barefoot with 'ner Nonne über'n Anger". Ze względu na niewielki spadek rzek w rejonie Lipska wszystkie młyny miały koła wodne podsiębierne. Młyny działały do końca XIX w. a w jednym przypadku nawet dłużej, choć po rozbudowie miasta znajdowały się już na jego terenie.

Wraz z przyłączeniem okolicznych wsi do miasta zaczęły powstawać kolejne młyny, z których większość dziś już nie funkcjonuje. Do czasu zniesienia obowiązkowego przemiału i wprowadzenia swobody handlu przemysł młynarski pozostawał ściśle regulowany. Młyny początkowo należały do odpowiednich właścicieli ziemskich. Mogli to być właściciele ziemscy lub klasztory, ale także władze miejskie. Podczas gdy "Mühlbann" chronił obszar zlewni młyna, zakazując budowy kolejnych młynów na danym terenie, "Mahlzwang" zobowiązywał rolników do mielenia zboża w określonym młynie.

Również w Lipsku, a zwłaszcza na terenach włączonych do miasta, znajdowały się liczne wiatraki.