Vaihingen an der Enz concentration camp, Vaihingen an der Enz

Obóz koncentracyjny Vaihingen an der Enz, w pobliżu miasta Vaihingen an der Enz w regionie Neckar w Niemczech, był obozem pracy niewolniczej przy produkcji zbrojeniowej, zbudowanym przez organizację Todt. W końcowej fazie wojny stał się obozem koncentracyjnym dla chorych i umierających więźniów.

Obóz został zbudowany na przełomie 1943 i 1944 r. w ramach tajnego programu Stoffel, polegającego na przeniesieniu zakładów produkcyjnych Messerschmitta pod ziemię, chronioną przed alianckimi nalotami bombowymi. Te podziemne obiekty zostały zbudowane w połączeniu z kamieniołomami na tym terenie. Pierwotnie był to przybudówka do obozu koncentracyjnego w Natzweiler-Struthof, zamieszkiwany przez grupę 2189 żydowskich więźniów z getta w Radomiu.

Ci i kolejni więźniowie byli zatrudniani w kamieniołomach przy noszeniu kamieni, gruzu, piasku i żwiru. Więźniowie pracowali po 12 godzin dziennie na głodowych dietach, a śmiertelność wśród nich była wysoka. Więźniowie byli zakwaterowani w czterech domach, w których znajdowała się jedna latryna. Obóz był silnie strzeżony przez podwójny drut kolczasty, wieże strażnicze i oddziały SS.

Jesienią 1944 r. operacja Stoffel została przerwana, a większość więźniów przeniesiono do innych obozów, w szczególności do Bisingen, Hessental, Dautmergen lub Unterriexingen. W obozie Wiesengrund pozostało kilku robotników przymusowych, ale stał się on miejscem docelowym dla chorych więźniów, których pozostawiono tam na pewną śmierć. Zbudowano piąty budynek, który służył jako ambulatorium. W okresie od listopada 1944 r. do marca 1945 r. przybyło 2 442 ciężko chorych więźniów, a śmiertelność wzrosła dramatycznie, do 33 zgonów dziennie. Epidemia tyfusu znacznie pogorszyła warunki bytowania więźniów.

W obliczu zbliżania się wojsk francuskich, 5 kwietnia 1945 r. SS wysłało wielu więźniów na przymusowy marsz do obozu koncentracyjnego w Dachau. Tego samego dnia Szwedzki Czerwony Krzyż uratował 16 norweskich więźniów. Jednym z tych więźniów był Trygve Bratteli, który później został politykiem i pełnił funkcję premiera Norwegii w latach 1971-72 i 1973-76. W dniu 7 kwietnia obóz został oficjalnie wyzwolony przez 1. armię francuską. Mimo to po wyzwoleniu zmarło kolejnych 92 więźniów z powodu tyfusu lub ogólnego złego stanu zdrowia.

Zwłoki znajdujące się w dużych wspólnych grobach ekshumowano po wojnie i ponownie złożono w pamiątkowym grobie w pobliżu obozu, który oficjalnie otwarto 2 listopada 1958 r.

Funkcjonariusze obozu zostali oskarżeni i postawieni przed francuskim trybunałem wojskowym. Dziesięciu skazano na śmierć, a ośmiu na ciężkie roboty.