Glass Pavilion, Kolonia

Szklany Pawilon, zaprojektowany przez Bruno Tauta i zbudowany w 1914 roku, był pryzmatyczną szklaną konstrukcją kopułową na Wystawie Deutscher Werkbund w Kolonii. Konstrukcja ta, zbudowana z betonu i szkła, była charakterystycznym elementem wystawy o jaskrawych kolorach. Kopuła miała podwójną szklaną warstwę zewnętrzną z kolorowymi pryzmatami szklanymi wewnątrz i szkłem odbijającym światło na zewnątrz. Na fasadzie znajdowały się inkrustowane kolorowe szklane płyty, które działały jak lustra. Taut opisał swoją "małą świątynię piękna" jako "odbicia światła, których kolory zaczynały się u podstawy od ciemnego błękitu i wznosiły się poprzez zieleń mchu i złotą żółć, by na szczycie osiągnąć kulminację w świetlistej bladej żółci".

Szklany pawilon jest najbardziej znanym osiągnięciem architektonicznym Tauta. Zbudował go dla niemieckiego stowarzyszenia przemysłu szklarskiego specjalnie na wystawę w 1914 roku. To oni sfinansowali budowę, która została uznana za dom sztuki. Celem budynku było zademonstrowanie możliwości zastosowania różnych rodzajów szkła w architekturze. Wskazywała również, w jaki sposób materiał ten może być wykorzystywany do orkiestracji ludzkich emocji i wspomagania budowy duchowej utopii. Budowla powstała w okresie, gdy w Niemczech najmodniejszy był ekspresjonizm, dlatego czasem określa się ją mianem budynku w stylu ekspresjonistycznym. Jedyne znane fotografie budynku zostały wykonane w 1914 r. ale te czarno-białe zdjęcia tylko w niewielkim stopniu oddają rzeczywistość dzieła. Budynek został zburzony wkrótce po wystawie, ponieważ był to jedynie budynek wystawowy i nie był przeznaczony do praktycznego użytku.

Szklany Pawilon był wielopłaszczyznową, rombową konstrukcją w kształcie ananasa. Miał czternastoboczną podstawę zbudowaną z grubych szklanych cegieł, z których wykonano ściany zewnętrzne pozbawione prostokątów. Każda część kopuły została zaprojektowana tak, aby przypominała złożoną geometrię natury. Konstrukcja pawilonu stała na betonowym cokole, a wejście do niego prowadziło po dwóch stopniach, co nadawało pawilonowi charakter świątyni. Szklany Pawilon Tauta był pierwszym znaczącym budynkiem wykonanym ze szklanych cegieł.

Wewnątrz znajdowały się metalowe schody o szklanym bieżniku, prowadzące do górnej sali projekcyjnej, w której wyświetlano kalejdoskop kolorów. Pomiędzy schodami znajdował się siedmiopoziomowy kaskadowy wodospad z podwodnym oświetleniem, co stwarzało wrażenie schodzenia na niższy poziom "jak przez mieniącą się wodę". We wnętrzu znajdowały się pryzmaty wytwarzające kolorowe promienie z zewnętrznego światła słonecznego. Ściany z kolorowego szkła od podłogi do sufitu były mozaikowe. Wszystko to dawało efekt wielkiego kryształu wytwarzającego dużą różnorodność kolorów.

Na fryzie Szklanego Pawilonu znalazły się aforystyczne poematy o szkle autorstwa anarcho-socjalistycznego pisarza Paula Scheerbarta. Kolorowe szkło niszczy nienawiść" oraz "Bez szklanego pałacu życie jest skazaniem". Idee Scheerbarta stały się również inspiracją dla rytualnej kompozycji wnętrza. Dla Scheerbarta wprowadzenie światła księżyca i gwiazd przyniosło różne pozytywne uczucia, które doprowadziły do powstania zupełnie nowej kultury.

Paul Scheerbart w 1914 roku wydał książkę Glasarchitektur i zadedykował ją Tautowi. Taut w 1914 roku założył czasopismo Frühlicht dla swoich wielbicieli ekspresjonizmu. Podkreślał w nim ikonografię szkła, którą reprezentuje również jego Szklany Pawilon. Filozofia ta wywodzi się z relacji o Świątyni Salomona. Wczesny rysunek Szklanego Pawilonu autorstwa Tauta mówi, że wykonał go w duchu gotyckiej katedry.