Schöningen Spears

Włócznie z Schöningen to zestaw dziesięciu drewnianych broni z epoki paleolitu, które zostały wydobyte w latach 1994-1999 z "Horyzontu Włóczni" w odkrywkowej kopalni węgla brunatnego w Schöningen, w powiecie Helmstedt, w Niemczech. Znaleziono je wraz z kośćmi zwierzęcymi oraz narzędziami kamiennymi i kościanymi. Wykopaliska były prowadzone pod kierownictwem Hartmuta Thieme z Dolnosaksońskiego Państwowego Urzędu Dziedzictwa Kulturowego.

Wiek włóczni, początkowo szacowany na 380-400 tys. lat, określono na podstawie ich pozycji stratygraficznej, jako "wciśniętych między osady zlodowacenia elsterskiego i saalskiego, znajdujących się w dobrze zbadanej sekwencji osadów". Niedawno jednak datowanie termoluminescencyjne podgrzanych krzemieni w złożu znajdującym się poniżej tego, w którym znajdowały się włócznie, datuje je na 337-300 tys. lat, co plasuje je pod koniec interglacjału Marine Isotope Stage 9. Włócznie z Schöningen są zatem późniejsze od wcześniejszych fragmentarycznych grotów z Clacton, przypisywanych do 11. fazy izotopu morskiego, ale pozostają najstarszą kompletną bronią drewnianą.

Do tej pory nie odkryto szczątków homininów z osadów plejstoceńskich w Schöningen, dlatego też nie wiadomo, który gatunek wykonał i używał drewnianej broni i innych narzędzi z Schöningen. Najbardziej prawdopodobnymi kandydatami są Homo heidelbergensis lub wczesne neandertalczyki. Włócznie dostarczają jasnych dowodów na znaczenie drewna jako materiału do wyrobu narzędzi paleolitycznych, a także dodatkowo potwierdzają praktykę łowiecką ludzi środkowego plejstocenu.