Bernikla białolica

Bernikla białolica to charakterystyczna czarno-biała gęś z wyróżniającymi się białymi oznaczeniami na twarzy, należąca do rodzaju Branta. Choć na pierwszy rzut oka przypomina berniklę obrożną, to bliższą krewniaczką jest gęś mała. Jej nazwa rodzajowa "Branta" wywodzi się z języka staronordyckiego, natomiast nazwa gatunkowa ma swoje korzenie w starożytnej grece.

Przez długi czas ludzie mylnie utożsamiali berniklę białolicą z berniklą obrożną. W średniowieczu istniało kuriozalne przekonanie, że te gęsi wykluwają się z kaczenic, co wpłynęło na ich nazwę. Ten mit trwał od XII do XVIII wieku i miał wpływ na postne zwyczaje żywieniowe.

Bernikle białolice to średniej wielkości ptaki o efektownym wyglądzie: posiadają czarno-białe upierzenie, białą twarz i srebrnoszary grzbiet z czarno-białymi pręgami. Gnieżdżą się na arktycznych wyspach północnego Atlantyku, a zimę spędzają w miejscach takich jak Szkocja, Irlandia, Holandia i region Morza Bałtyckiego. Podczas gniazdowania stają przed wyjątkowym wyzwaniem, często wybierając wysokie górskie klify, aby chronić jaja przed drapieżnikami. Kiedy pisklęta się wyklują, muszą zeskoczyć z tych klifów, by dołączyć do rodziców na dole — to śmiały początek ich życia!

Działania mające na celu ochronę bernikli białolicej są wspierane przez Porozumienie o ochronie wędrownych ptaków wodnych Afryki i Eurazji. Na szczęście w ostatnich latach populacja tych ptaków była stabilna, a nawet rosła, z udanym rozmnażaniem odnotowanym w Szwecji od lat 70. XX wieku.

Bernikla białolica ma bogatą historię folklorystyczną. Średniowieczne legendy twierdziły, że powstają z kawałków dryfującego drewna, co wywoływało debaty na temat tego, czy można je spożywać w trakcie postu religijnego. Ten mit wpłynął także na dyskusje dotyczące żydowskich praw dietetycznych średniowiecza.