Gęś zbożowa

Gęś zbożowa tajgowa to fascynujący gatunek, zamieszkujący północne części Europy i Azji. W miarę zmiany pór roku, te ptaki migrują na południe, do cieplejszych regionów Europy i Azji, aby przetrwać zimowe miesiące.

Interesującym faktem jest, że wśród ekspertów trwa debata, czy gęś zbożowa tajgowa i gęś zbożowa tundrowa to odrębne gatunki, czy może jedynie różne odmiany tego samego gatunku. Około 2,5 miliona lat temu rozdzieliły się od wspólnego przodka, lecz około 60 tysięcy lat temu zaczęły się ponownie krzyżować, mieszając swoje geny.

Pod względem wyglądu, gęsi zbożowe tajgowe są dość duże. Mogą osiągać długość od 68 do 90 cm, a ich rozpiętość skrzydeł wynosi od 140 do 174 cm. Ich waga oscyluje między 1,7 a 4 kg. Charakterystyczną cechą tych ptaków jest dziób, który jest czarny u nasady i na końcu, z pomarańczowym pasem pośrodku. Górne skrzydła są ciemnobrązowe, z wąskimi białymi obrzeżeniami na piórach. Głośny, trąbiący dźwięk, zwłaszcza u mniejszych podgatunków, to znak rozpoznawczy tych gęsi.

Nazwa "gęś zbożowa" pochodzi od ich zwyczaju żerowania na polach, uprawianych m.in. fasolą, szczególnie zimą. Istnieją trzy podgatunki gęsi zbożowej tajgowej, z których każdy ma charakterystyczne rozmiary i wzory na dziobie. Generalnie, im dalej na południe i zachód, tym ptaki są większe.

Jeśli chodzi o siedliska, gęsi zbożowe tajgowe są rzadkimi zimowymi gośćmi w Wielkiej Brytanii. Niektóre regularne stada można spotkać w dolinie Yare w Norfolk oraz w dolinie Avon w Szkocji. Gęsi te migrują wzdłuż trzech głównych tras: zachodniej, centralnej i wschodniej.