Sęp uszaty

Sęp uszaty, znany również jako sęp nubijski, to fascynujący ptak pochodzący z Afryki i części Półwyspu Arabskiego. W przeciwieństwie do sępów Nowego Świata, ten przedstawiciel Starego Świata należy do rzędu Accipitriformes i jest jedynym przedstawicielem rodzaju Torgos. Można go spotkać w różnych siedliskach, takich jak suche sawanny, pustynie z rozproszonymi drzewami oraz otwarte stoki górskie.

To, co wyróżnia sępa uszatego, to jego rozmiar. Jest to najdłuższy i największy skrzydlaty sęp w swoim zasięgu, mierzący 95–115 cm długości i osiągający rozpiętość skrzydeł od 2,5 do 2,9 metra. Jest rozpoznawalny dzięki swojej łysinie na głowie oraz kontrastującym czarnym wierzchom skrzydeł z białym spodem. Ten ptak z natury jest padlinożercą, głównie żywi się zwłokami zwierząt, ale okazjonalnie poluje na mniejsze zwierzęta. Jeśli chodzi o gniazdowanie, te sępy preferują samotność, często budując swoje gniazda na drzewach. Rozmnażają się w różnych porach roku w zależności od lokalizacji, zazwyczaj składając jedno lub dwa jaja w jednym lęgu.

Niestety, sęp uszaty jest gatunkiem zagrożonym, a jego populacja gwałtownie maleje, co skłoniło IUCN do sklasyfikowania go jako gatunek zagrożony wyginięciem. Działalność człowieka jest główną przyczyną tego spadku, w tym niszczenie siedlisk, narażenie na pestycydy i bezpośrednie prześladowania. W niektórych tragicznych przypadkach sępy te padają ofiarą trucizn przeznaczonych dla innych zwierząt. Obecnie szacuje się, że globalna populacja liczy mniej niż 9 000 osobników, co czyni wysiłki na rzecz ich ochrony niezwykle ważnymi.

Tragiczne przypomnienie o zagrożeniach dla tych ptaków miało miejsce w Botswanie w 2019 roku, kiedy setki sępów uszatych zginęły po spożyciu zatrutych zwłok słoni. Ten incydent podkreśla pilną potrzebę podjęcia działań mających na celu ochronę tych niesamowitych ptaków i zapewnienie ich przetrwania dla przyszłych pokoleń.