Mewa modrodzioba

Mewa modrodzioba, niewielki ptak pochodzący z Arktyki, wyróżnia się jako jedyny przedstawiciel rodzaju Pagophila. Jej zasięg występowania obejmuje Grenlandię, najpółnocniejsze części Ameryki Północnej oraz Eurazję, co czyni ją gatunkiem cyrkumpolarnym. Po raz pierwszy opisana w 1774 roku jako Larus eburneus, później została przeniesiona do odrębnego rodzaju Pagophila w 1829 roku ze względu na swoje unikalne cechy. Najnowsze badania genetyczne wykazały, że jej najbliższym krewnym jest mewa żółtodzioba.

Rozpoznanie mewy modrodziobej jest stosunkowo łatwe dzięki jej uderzającemu, całkowicie białemu upierzeniu, niebieskiemu dziobowi z żółtą końcówką oraz czarnym nogom. Ptak ten posiada również różnorodne wokalizacje, w tym charakterystyczne dźwięki w locie oraz specyficzne odgłosy używane do sygnalizowania obecności drapieżników lub podczas zalotów. Młode osobniki potrzebują około dwóch lat, aby osiągnąć pełne upierzenie dorosłego ptaka.

W Ameryce Północnej te mewy gniazdują w Arktyce Kanadyjskiej, szczególnie na różnych wyspach. Zimą często można je spotkać w pobliżu polynii – dużych obszarów otwartej wody otoczonych lodem morskim. Ciekawostką jest fakt, że mewy modrodziobe są znane z tego, że podążają za niedźwiedziami polarnymi i innymi drapieżnikami, aby pożywiać się ich zdobyczami.

Według stanu na rok 2012, globalna populacja mewy modrodziobej była szacowana na od 19,000 do 27,000 osobników, z większością zamieszkującą Rosję. Jednak ich liczba maleje w Kanadzie, prawdopodobnie z powodu nielegalnych polowań i utraty lodu morskiego, co wpływa na ich nawyki żywieniowe. W związku z tym Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) sklasyfikowała mewę modrodziobą jako gatunek "bliski zagrożenia".

Mewa modrodzioba zainspirowała także literaturę. Na przykład, pojawiła się jako rzeźba w ukochanej książce dla dzieci "Seabird" autorstwa Hollinga C. Hollinga.