Mewa trójpalczasta

Czarnonoga mewa, ptak morski należący do rodziny mewowatych (Laridae), została po raz pierwszy opisana przez Karola Linneusza w 1758 roku. Ptaki te zamieszkują zazwyczaj arktyczne i subarktyczne obszary przybrzeżne wzdłuż północnych wybrzeży Atlantyku i Pacyfiku. Mewy te są gatunkiem pelagicznym, co oznacza, że większość swojego życia spędzają na morzu, wracając na ląd jedynie podczas sezonu lęgowego, aby gniazdować na klifach.

Dorosłe mewy czarnonogie można łatwo rozpoznać po białym ciele, szarym grzbiecie, czarnych nogach i żółtym dziobie. Niektóre osobniki mają różowoszare nogi. Ptaki te tworzą kolonie lęgowe w Ameryce Północnej i Europie, gdzie zazwyczaj łączą się w pary na całe życie, a oboje rodzice angażują się w wychowanie młodych. Ich gniazda budowane są z błota i trawy, tworząc stabilną platformę z zagłębieniem na jaja. Samica zazwyczaj składa od jednego do trzech jaj, które wykluwają się po około 27 dniach. Pisklęta rodzą się częściowo rozwinięte, ale nadal wymagają opieki rodziców. Niestety, często dochodzi do siblicydu, gdzie pierwsze wyklute pisklę zabija swoje rodzeństwo. Młode mewy osiągają dojrzałość w wieku około czterech lat.

Dieta mew czarnonogich składa się głównie z ryb, ale w przypadku trudności z ich znalezieniem sięgają również po bezkręgowce. Żerują na powierzchni wody i często podążają za wielorybami i łodziami rybackimi w poszukiwaniu resztek. Mewy te są znane z charakterystycznych odgłosów i różnorodnych dźwięków, których używają do komunikacji.

Niestety, mewy czarnonogie stoją przed poważnymi wyzwaniami związanymi z ochroną. Ich populacje maleją z powodu takich czynników jak nadmierna eksploatacja ryb i globalne ocieplenie, które wpływają na dostępność zasobów żywnościowych. W rezultacie są obecnie wymienione jako gatunek narażony na Czerwonej Liście IUCN.

Istnieją dwa podgatunki mewy czarnonogiej: R. t. tridactyla w północnym Atlantyku oraz R. t. pollicaris w północnym Pacyfiku. Działania ochronne są dość ograniczone, ale obejmują monitorowanie trendów populacyjnych i ochronę zgodnie z Ustawą o Migracyjnych Ptakach z 1918 roku. Biorąc pod uwagę ich wrażliwość na zmiany środowiskowe, konieczne są dodatkowe środki ochronne, aby zapewnić przetrwanie tych niezwykłych ptaków morskich.