Nurzyk polarny

Występowanie

Gniazduje w subarktycznej Ameryce, na Grenlandii, północno-wschodniej Syberii, Islandii, Spitsbergenie, Półwyspie Kolskim i w północnej Norwegii. Zimą wędruje do środkowej Norwegii. W Europie Środkowej nurzyka polarnego spotyka się na wybrzeżach. Do Polski zalatuje wyjątkowo.

Cechy gatunku

W upierzeniu godowym głowa i szyja oraz wierzch ciała czarne, spód biały przechodzący płynnie na podgardle w postaci białego ostrego klina, na skrzydle wąski biały pasek, na głowie biały wąs. Nogi zielonożółte. Dziób czarny, krótki i grubszy od nurzyka podbielałego, po bokach widnieje biały pas. W szacie spoczynkowej, a także u osobników młodocianych białe podgardle i policzki. W upierzeniu zimowym czarna czapeczka przedłuża się poza oczy, za którymi nie ma wtedy białej plamy. W locie wydaje się być krępy, ma zadarty do góry dziób. Od nurzyka podbielałego różni go bardziej czarny wierzch, brak ciemnych rysunków na bokach ciała.

Wymiary średnie

dł. ciała ok. 42–48 cmrozpiętość skrzydeł ok. 70–75 cmwaga ok. 750–1500 g

Głos

Wydaje dźwięki podobne do innych nurzyków. Jest to szorstkie „arr”.

Gniazdo

Jajo składa bezpośrednio na skale. Tworzy liczne kolonie lęgowe.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając jedno jajo.

Wysiadywanie

Jajo wysiadywane jest przez okres 30–36 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta opuszczają gniazdo po 18–25 dniach.

Pożywienie

Drobne ryby i mięczaki.

W czasie karmienia swoich młodych mogą nurkować do 70 metrów by zdobyć dla nich małe ryby. Dorosłe ptaki odżywiają się jednak głównie planktonem.