Pardwa mszarna

Mieszkaniec wierzbowy, znany również jako pardwa wierzbowata lub cietrzew w niektórych regionach, należy do podrodziny cietrzewi (Tetraoninae) z rodziny bażantowatych (Phasianidae). Ptak ten zasiedla północną Europę, Skandynawię, Syberię, Alaskę i Kanadę. Jedną z jego unikalnych cech jest zdolność do zmiany upierzenia w zależności od pory roku — latem ma brązowe, cętkowane pióra, a zimą staje się biały, co zapewnia mu lepszy kamuflaż.

Mieszkaniec wierzbowy preferuje rozmnażanie się w lasach i na wrzosowiskach. Wiosną składa jaja w zagłębieniach w ziemi, a oboje rodzice opiekują się młodymi, które są stosunkowo dojrzałe i ruchliwe zaraz po wykluciu. Ich dieta jest głównie roślinożerna, obejmująca liście, kwiaty, pąki, nasiona i jagody.

Te ptaki są średniej do dużej wielkości, z głęboką klatką piersiową, szerokim dziobem i umiarkowanie krótkim ogonem. Można je odróżnić od pardwy górskiej po większym rozmiarze i różnych preferencjach siedliskowych. Choć głównie roślinożerne, młode mieszkańcy wierzb mogą również zjadać owady.

Samce mieszkańców wierzb są dość terytorialne i wykonują spektakularne pokazy zalotów podczas sezonu lęgowego. Są monogamiczne, co oznacza, że pozostają wierne jednemu partnerowi, a samce również pomagają w opiece nad młodymi. Gatunek ten napotyka jednak wiele wyzwań, takich jak drapieżnictwo, złe warunki pogodowe i choroby, co może prowadzić do niskich wskaźników przeżywalności młodych. Pomimo tych trudności, populacja mieszkańców wierzb często się zmienia. We wrześniu młode zazwyczaj tworzą stada i migrują na niższe wysokości, aby spędzić zimę.

Mieszkaniec wierzbowy jest szeroko rozpowszechniony w regionach borealnych i jest klasyfikowany jako gatunek "najmniejszej troski" przez IUCN, dzięki szerokiemu zasięgowi i szacowanej populacji wynoszącej około czterdziestu milionów osobników. Ten wytrzymały ptak dobrze przystosował się do swojego tundrowego siedliska i pozostał stosunkowo niezmieniony od epoki plejstocenu.