Rangiātea Church, Otaki

Kościół Rangiātea w Ōtaki, Nowa Zelandia, był najstarszym anglikańskim kościołem Māori w Nowej Zelandii. Pierwotnie ukończony w 1851 r. budynek został spalony przez podpalacza w 1995 r. a do 2003 r. kościół został całkowicie odbudowany.

W 1848 roku Te Rauparaha, który właśnie wrócił do Ōtaki, rzucił wyzwanie budowy kościoła wodzowi Ngāti Wehi Wehi, który je przyjął. Te Rauparaha cisnął w ziemię miecz, który otrzymał od gubernatora George'a Greya, mówiąc: "Tokina to mea nei. Kua mutu taku ruri ki te Whenua. Ka ruri au ki te Rangihoatu. Hanga he whare karakia ma tatau". Kościół Rangiātea został zbudowany pod kierunkiem Te Rauparaha i angielskiego misjonarza Octaviusa Hadfielda. Te Rauparaha zmarł w 1849 r. i współczesne źródła podają, że został pochowany w pobliżu frontu kościoła, choć być może później potajemnie pochowano go na wyspie Kapiti.

W fundamentach, na których miał stanąć kościół, umieszczono świętą ziemię. Ziemia ta została podobno przywieziona do Nowej Zelandii na kanoe Tainui z Rangiatea lub Ra'iatea na Wyspach Zawietrznych i przechowywana w bezpiecznym miejscu przez stulecia.

Podczas pierwotnej budowy kościoła pod koniec lat 40. XIX wieku duże bale totara musiały być spławiane rzekami w pobliskich Ohau i Waikawa. Słup kalenicowy i trzy centralne filary kościoła zostały wykonane z pojedynczych bali. Krokwie i płyty ścienne również wykonano z totary. Kościół miał osiemdziesiąt stóp długości, trzydzieści sześć szerokości i czterdzieści wysokości, i mógł pomieścić do 900 osób.

Projekt kościoła jest o tyle niezwykły, że łączy w sobie pomysły zaczerpnięte zarówno z angielskiego, jak i māoryskiego wzornictwa kościelnego. Ściany zbudowano z dużych kawałków totary, oddalonych od siebie o około trzy stopy, a przestrzenie między nimi wypełniono panelami tukutuku. Krokwie są pomalowane we wzory kowhaiwhai. Zakrzywiona balustrada sanktuarium z czarnego drewna maire została wyrzeźbiona w stylu Māori, a każdy słupek ma inny wzór. Nie używano stylizowanych figur, ponieważ niektórzy Europejczycy w tamtych czasach uznaliby je za obraźliwe w kościele, chociaż na ambonie zainstalowanej w 1950 r. umieszczono rzeźby sześciu półbogów. Fenestracja i posadzka zostały wykonane przez angielskich stolarzy. Stolarz o nazwisku Edward Prince, który przybył do Wellington w 1841 r. był zatrudniony przy wykonywaniu ram okiennych, a także innych nieokreślonych prac.

Nabożeństwa odbyły się po raz pierwszy w 1849 r. zanim kościół został całkowicie ukończony.